Ευγενικιά περήφανη μελαγχολία
Ύψος χαμόγελο και λευτεριά
Επιτέλους σας βρίσκω στην όχθη της καρδιάς μου
Ένα βράδυ όπου η θάλασσα εισχωρεί
Βαθιά στις χώρες των βουνών
Ένα βράδυ όπου νιώθεται κανείς πιο νέος από τη νιότη του
Βράδυ όπου πόνεσε πολύ μα όπου πια τίποτε
Πια τίποτε δεν είναι μάταιο, τίποτε για τη στάχτη.
*
Μην επιθυμώντας μάτια, νύχτα τέτοια πιο βαθιά
κι από σκοτάδι ακόμη,
Χέρια, τέτοιους άσκοπους υπηρέτες του κόσμου
και καρδιά, τέτοιο αίμα
Στόμα, τέτοια αιμάτινη τομή ομορφιάς
Λόγια που πια δεν έχουνε μαγεία καμιά
Τίποτα το αιώνιο
Το δέντρο φεύγει, χάνεται φυλλοροώντας.
*
Ψοφάει το διψασμένο ελάφι στη βοή των βράχων
Σ' όλη τη χώρα των ανομημάτων μου. Δεν έχω
Τίποτα για να το ψυχώσω ή για να τ' αγαπήσω
Μα είναι ο λατρευτός μου σύντροφος. Κιόλας να η κραυγή του
Μ' αποτραβάει απ' τη μαραζιασμένη αυτή ζωή.
*
Στη μέρα τα μεγάλα λείψανα της νικητήριας μέρας
Κι η συρμή των νεκρών που καθαρά τη βλέπεις
Αλλά στις νύχτες η πένθιμη αντικατηγόρια.
Επειδή σε λίγο θα 'μαστε χορός θλιβερός
Βαθιά σε τάφους ξεπλυμένους από βροχές και αθάλη
Ψιθυρίσματα και μενεξέδες. Θα σωπάσει εκείνος που
Λέει: τα μεγάλα λείψανα της νικητήριας μέρας.
DE DEO
Ας αξιωθώ το αίμα που μου ανήκει. Θα στο αποδώσω.
Ας φτάσει ο στεναγμός μου ο ύστατος
Μες απ' τις ομορφιές αυτές
Όλο βουνά και ορίζοντες και σάρκα
Που τα χείλη μόνο γνωρίζουν
Ας φτάσει ως τη δική σου μία και αιώνια ζωτικότητα.
Ένα ρυάκι αίμα
Κυλώντας πάνω στη θαμπωτική
Πέτρα του ωραίου κόσμου
Του δικού μου, ας μ' εξαγοράσει που έκλαψα.
NADA
Αν το θαύμα της ημέρας είναι ν' αγαπάς τη μέρα
Με τη σάρκα με το αμάρτημα τον έρωτα
Της νυχτός το θαύμα είναι τίποτε να μην αγαπάς
Κανέναν έρωτα καμιά γλύκα της μέρας.
Είναι του έρωτα το θαύμα τίποτε να μην αγαπάς
Απ' των άστρων τ' ανοίγματα να μη μαθαίνεις τίποτε
Να μην ξέρεις να μη ζεις και να μη φαίνεσαι
Να 'σαι η φλόγα και σε τίποτε να μην υπάρχεις.
Μετάφραση: Οδυσσέας Ελύτης (Δεύτερη γραφή)
Ύψος χαμόγελο και λευτεριά
Επιτέλους σας βρίσκω στην όχθη της καρδιάς μου
Ένα βράδυ όπου η θάλασσα εισχωρεί
Βαθιά στις χώρες των βουνών
Ένα βράδυ όπου νιώθεται κανείς πιο νέος από τη νιότη του
Βράδυ όπου πόνεσε πολύ μα όπου πια τίποτε
Πια τίποτε δεν είναι μάταιο, τίποτε για τη στάχτη.
*
Μην επιθυμώντας μάτια, νύχτα τέτοια πιο βαθιά
κι από σκοτάδι ακόμη,
Χέρια, τέτοιους άσκοπους υπηρέτες του κόσμου
και καρδιά, τέτοιο αίμα
Στόμα, τέτοια αιμάτινη τομή ομορφιάς
Λόγια που πια δεν έχουνε μαγεία καμιά
Τίποτα το αιώνιο
Το δέντρο φεύγει, χάνεται φυλλοροώντας.
*
Ψοφάει το διψασμένο ελάφι στη βοή των βράχων
Σ' όλη τη χώρα των ανομημάτων μου. Δεν έχω
Τίποτα για να το ψυχώσω ή για να τ' αγαπήσω
Μα είναι ο λατρευτός μου σύντροφος. Κιόλας να η κραυγή του
Μ' αποτραβάει απ' τη μαραζιασμένη αυτή ζωή.
*
Στη μέρα τα μεγάλα λείψανα της νικητήριας μέρας
Κι η συρμή των νεκρών που καθαρά τη βλέπεις
Αλλά στις νύχτες η πένθιμη αντικατηγόρια.
Επειδή σε λίγο θα 'μαστε χορός θλιβερός
Βαθιά σε τάφους ξεπλυμένους από βροχές και αθάλη
Ψιθυρίσματα και μενεξέδες. Θα σωπάσει εκείνος που
Λέει: τα μεγάλα λείψανα της νικητήριας μέρας.
DE DEO
Ας αξιωθώ το αίμα που μου ανήκει. Θα στο αποδώσω.
Ας φτάσει ο στεναγμός μου ο ύστατος
Μες απ' τις ομορφιές αυτές
Όλο βουνά και ορίζοντες και σάρκα
Που τα χείλη μόνο γνωρίζουν
Ας φτάσει ως τη δική σου μία και αιώνια ζωτικότητα.
Ένα ρυάκι αίμα
Κυλώντας πάνω στη θαμπωτική
Πέτρα του ωραίου κόσμου
Του δικού μου, ας μ' εξαγοράσει που έκλαψα.
NADA
Αν το θαύμα της ημέρας είναι ν' αγαπάς τη μέρα
Με τη σάρκα με το αμάρτημα τον έρωτα
Της νυχτός το θαύμα είναι τίποτε να μην αγαπάς
Κανέναν έρωτα καμιά γλύκα της μέρας.
Είναι του έρωτα το θαύμα τίποτε να μην αγαπάς
Απ' των άστρων τ' ανοίγματα να μη μαθαίνεις τίποτε
Να μην ξέρεις να μη ζεις και να μη φαίνεσαι
Να 'σαι η φλόγα και σε τίποτε να μην υπάρχεις.
Μετάφραση: Οδυσσέας Ελύτης (Δεύτερη γραφή)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου