ΘΕΟΧΑΡΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ (4)

Η θάλασσα τα πόδια σου χαϊδεύει

τα κύματα σε προσκαλούν.

Δεν φεύγεις,

στέκεσαι, κοιτάς και περιμένεις,

χρόνια και χρόνια στην ίδια ακτή,

μήπως και κάποτε η παλίρροια σε πάρει.

Μα τα μεγάλα τα ταξίδια

δεν περιμένουν την παλίρροια

κι ούτε φοβούνται τις φουρτούνες.

                  *

Πόρτες κλειστές.

Μάταια χτυπάς να σου ανοίξουν.

Έξω χιονιάς και παγωνιά,

μέσα το τζάκι να ζεσταίνει.

Κι ούτε κατάλαβες

πώς και γιατί σε κλείδωσαν απέξω.

Χτυπάς γερά, φωνάζεις, δε σ' ακούνε.

Μην περιμένεις,

πάρε τη βαριά.

Πόρτες που δεν ανοίγουνε τις σπάνε.

(Από τη συλλογή Πρόσωπα γνωστά, 2011)

                             ΤΡΟΧΑΙΟ

Στο δρόμο περνάνε τ’ αυτοκίνητα.
Ατέλειωτο κομβόι,
οι σκέψεις σου στην άσφαλτο τσουλάνε.
Ξαφνικά, ακούς φωνές,
τροχαίο δυστύχημα,
αίμα στην άσφαλτο
και σίδερα σπασμένα.
Οι σειρήνες σου σκίζουνε τα αυτιά.
Οι σκέψεις άναψαν τσιγάρο
μήπως και κρύψουνε τη θλίψη στον καπνό,
για τη ζωή που αδιάφορα κυλά
για να χαθεί το ίδιο αδιάφορα
μπροστά μας.

                     ΠΟΙΗΣΗ

Η θλίψη του ήταν μεγάλη
τα μάτια του γέμισαν δάκρυα
που κύλησαν στα μάγουλά του.
Έπεσαν κάτω. Χάθηκαν
μέσα στη σκόνη.
Εκείνος πήρε ένα χαρτί.
Άφησε τα δάκρυα να στάξουν πάνω του.
Όταν σκούπισε τα μάτια του
στο χαρτί ήταν γραμμένο ένα ποίημα.