DANTE GABRIEL ROSSETTI (3)

                                Η χώρα των ονείρων


Εκεί που τα ανήλια ποτάμια εκβάλλουν
Τους κυματισμούς τους μέσα στους ωκεανούς
Εκείνη κοιμάται μέσα σε μαγεμένο ύπνο.
Μην την ξυπνάτε.
Οδηγημένη από μοναχό αστέρι
Ήρθε από πολύ μακριά
Να αναζητήσει στον τόπο των σκιών
Την τερπνή της ειμαρμένη.

Άφησε το ροδόπλεκτο πρωινό
Άφησε τα χωράφια με τ' αραποσίτια,
Για το σύθαμπο το παγωμένο κι έρημο
Και τις νεροπηγές.
Μέσα απ' τον ύπνο, σαν από πέπλο,
Βλέπει τον ουρανό ξεθωριασμένο,
Και ακούει το αηδόνι
Που λυπημένα τραγουδά.

Ανάπαυση, ανάπαυση, απόλυτη ανάπαυση
Ριγμένη πάνω στο μέτωπο και στην καρδιά
Το πρόσωπό της είναι στραμμένο προς τη δύση,
Την πορφυρή χώρα.
Δεν μπορεί να δει τον σπόρο
Να ωριμάζει πάνω στο λόφο και να θρηνήσει.
Δεν μπορεί να νιώσει τη βροχή
Πάνω στο χέρι της.

Ανάπαυση, ανάπαυση για πάντα
Πάνω σε βρυώδη όχθη.
Ανάπαυση, ανάπαυση στα κατάβαθα της καρδιάς
Ώσπου ο χρόνος να σταματήσει.
Ύπνος που κανένας πόνος δε θ' αφυπνίσει.
Σκοτάδι που κανένα πρωινό δε θα συντρίψει.
Ώσπου η χαρά να κυριεύσει
Την απόλυτή της γαλήνη.

                                     

                                       Αιφνίδιο φως


Ήμουν εδώ πριν,
Αλλά πότε ή πώς δε μπορώ να πω.
Γνωρίζω το χορτάρι πέρα από την πόρτα,
Τη γλυκιά διαπεραστική μυρωδιά,
Το θρηνητικό ήχο, τα φώτα γύρω απ' την όχθη.

Ήσουν δικιά μου πριν,
Πόσο καιρό πριν δεν ξέρω.
Αλλά μόλις σε αυτό το πέταγμα του χελιδονιού
Το λαιμό σου γύρισες,
Κάποιος μυστικός κόσμος κατέρρευσε, τα ήξερα όλα από παλιά.

Ήταν έτσι πριν;
Το πέρασμα στον στρόβιλο του χρόνου
Με τις ζωές μας, την αγάπη μας, δε θα επαναφέρει
Ενάντια στο θάνατο,
Και μέρα και νύχτα δε θα αποφέρει ηδονή ξανά;


                        Τα Όρια της Θάλασσας


Συλλογίσου την ξεψυχισμένη μελωδία της θάλασσας.
Ο ίδιος ο χρόνος είναι, που κάνει ευδιάκριτο
Το βουητό του φλοιού της γης.
Απόκρυφη συνέχεια μεγαλειώδης
Είναι το όριο της θάλασσας. Το βλέμμα μας
Δεν φτάνει πιο μακριά. Από την ώρα που υπήρξε χρόνος,
Αυτός ο ήχος αποκάλυψε την εκτροπή του χρόνου.

Όχι τη σιωπή, αυτή είναι του θανάτου, κρατά
Την οδύνη του αρχαίου σφρίγους,
Διαρκής πάντα υπόκωφη σύγκρουση.
Σαν την καρδιά του κόσμου από θάνατο και οργή,
Ο αλγεινός της σφυγμός είναι μέσα στο χρόνο.
Τελικά, ολόκληρος ο ουρανός ίσταται
Φαιόχρους και άγνωστος, στην ατραπό του.


Μετάφραση: Ζωή Ν. Νικολοπούλου