ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ

Η ΑΥΤΟΨΙΑ

Λοιπόν, ευρέθηκε ο χρυσός της λιόριζας
να 'χει σταλάξει στα φύλλα της καρδιάς του,

Κι από τις τόσες φορές όπου ξαγρύπνησε, σιμά στο κηροπήγιο,
καρτερώντας τα χαράματα, μια πυράδα παράξενη του ΄χε αρπάξει
   τα σωθικά.

Λίγο πιο κάτω από το δέρμα, η κυανωπή γραμμή του ορίζοντα
έντονα χρωματισμένη. Και άφθονα ίχνη γλαυκού μέσα στο αίμα.

Οι φωνές των πουλιών, που 'χε σε ώρες μεγάλης μοναξιάς
αποστηθίσει, φαίνεται να ξεχύθηκαν όλες μαζί, τόσο που
δεν εστάθη βολετό να προχωρήσει σε μεγάλο βάθος το
    μαχαίρι.

Μάλλον η πρόθεση άρκεσε για το κακό

Που τ' αντίκρυσε -είναι φανερό- στη στάση την τρομαχτική του αθώου.
  Ανοιχτά, περήφανα τα μάτια του κι όλο το δάσος να σαλεύει ακόμη
πάνω στον ακηλίδωτον αμφιβληστροειδή.

Στον εγκέφαλο τίποτε, πάρεξ μια ηχώ ουρανού κατεστραμμένη.

Και μονάχα στην κόγχη από τ' αριστερό του αυτί, λίγη λεπτή,
ψιλούτσικη άμμο, καθώς μέσα στα όστρακα. Όπου σημαίνει
ότι πολλές φορές είχε βαδίσει πλάι στη θάλασσα, κατάμονος,
με το μαράζι του έρωτα και τη βοή του ανέμου.

Όσο γι αυτά τα ψήγματα φωτιάς πάνω στην ήβη, δείχνουν ότι στ'
αλήθεια πήγαινε ώρες πολλές μπροστά, κάθε φορά όπου έσμιγε γυναίκα.

Θα 'χουμε πρώιμους καρπούς εφέτος.


(Έξι και μία τύψεις για τον ουρανό, 1960)