ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΜΥΡΛΗΣ (9)

Συμπτώματα μέθης

Μια έντονη επιθυμία
       να εξιστορήσω τη ζωή μου
                    στον πρώτο περαστικό

Απολογία

0.

Θα μιλήσω
            για τη σιωπή

Είναι
        σελήνη,
                       χιλιάδων λυσσασμένων ημερών

1.

Με μια όμορφη και μοιραία κίνηση, όπως αυτές των ουράνιων σωμάτων,
με μάτια σαν καταιγίδα να λάμψουν, να ψελλίσω το μηδέν στους ανθρώπους
που απάντησα στη ζωή μου, στο πρόσωπο της οργής και της μέθης, λέξεις
πιο φοβερές απ' τη σιωπή, να βλασφημήσω, να ρίξω πέτρες στους ουρανούς
κάθε ψυχής να γίνουν άστρα,
γιατί σέρνω πίσω μου, σαν σκιά, το πτώμα της αγάπης.

2.

Μια νύχτα σηκώθηκα και σταμάτησα τον άντρα που μπαινόβγαινε
στον καθρέφτη. Τον έπιασα απ' το σακάκι, "ποιος είσαι", του είπα,
"και τι γυρεύεις εδώ;". Από τότε τα πρωινά βρίσκω ένα περίστροφο
παρατημένο στο τραπέζι, στο οποίο συστήνομαι κάθε φορά με άλλο
όνομα. Έτσι η κάθε μέρα γίνεται μια διαφορετική μέρα,
όμως τις νύχτες πυροβολώ το φεγγάρι και πέφτω νεκρός.

3.

Τώρα θα πρέπει να εξηγηθώ, γιατί πολλά πράγματα, ακόμα
και η πιο απλή υπόθεση, μπορεί να κρύβει μια βαθιά παρανόηση.
Όπως όταν έπαιρνα τα τσιγάρα μου κι έβαζα το χέρι στην τσέπη
να πληρώσω, έντρομος έβγαζα βότσαλα, φύλλα δέντρων και
θρυμματισμένα κοράλλια από ταξίδια μακρινά που δεν έκανα.
Έτσι γρήγορα μαθεύτηκε πως ήμουν απένταρος και από τότε
άρχισα να ντύνομαι όπως με βλέπεις:
σαν μόλις να έμεινα για πάντα μόνος.

Η πλατεία Κωνσταντίνου Καρυωτάκη

Ένα βράδυ, μην έχοντας πού αλλού να κρυφτεί,
στάθηκε ακίνητος, παριστάνοντας το άγαλμα.
χρόνια μετά έφτιαξαν γύρω του μια πλατεία.



Όμορφο βράδυ

Καμιά φορά, όταν γυρίζεις
το κλειδί στην πόρτα,
ανταμώνεις πόλεις που χιλιάδες χρόνια
αγωνίστηκες να κατακτήσεις
και τις έκαψες ένα βράδυ
όμορφο σαν απόψε.


Παιδικό

Τυφλές, αστείες κινήσεις των χεριών μας
να αγγίξουμε απεγνωσμένα ο ένας τον άλλον.
Τι άλλο γίναμε από τάφους παιδιών
που κάποτε υπήρξαμε.
Και στο γέλιο μας στάλες απ' το αίμα τους
θεέ μου, το επικίνδυνο γέλιο των νεκρών!
στις απέραντες εκτάσεις της σιωπής.


Τα βράδια πριν κοιμηθώ

άκουγα τα βήματά μου βιαστικά στο σαλόνι,
όπου έπρεπε να βγω από μια μυστική πόρτα
για να προφτάσω τον άνθρωπο στη γέφυρα
που χρόνια κάθε βράδυ έπεφτε στο κενό.


Το χρέος

Πλησίαζα λοιπόν αργά τον ξενοδόχο να πληρώσω το χρέος,
κρατημένος δήθεν απ' το χέρι μιας όμορφης κοπέλας,
ενώ μετά βίας έσερνα όλη την έρημο της ζωής μου,
μήπως αν κοιμόμουν μαζί της
επιτέλους σωζόμουν.


F# minor

Ανάμεσα στην κραυγή από τα βάθη της ανθρώπινης ψυχής
και στην απέραντη γαλήνη των άστρων,
υπάρχει μονάχα ο ανοιχτός ουρανός.

Τίποτε άλλο.


Ταπείνωση

Σαν όταν αυτός που είσαι
δεν έχει πια καμιά σημασία,
όπως ακριβώς εκείνος
που δεν έγινες.

(Κονσέρτο για σιωπή, 2013)