WILLIAM CARLOS WILLIAMS (9)

                      Η θλίψη της θάλασσας

Αυτή είναι η θλίψη της θάλασσας -

κύματα σαν λέξεις, όλα διαλυμένα -

μια μονοτονία ανύψωσης και πτώσης της διάθεσης.

Γέρνω και προσέχω τη λεπτομέρεια

της εύθραυστης νεροκορφής, τον ατελή

ευαίσθητο αφρό, τις άκρες των κίτρινων

φυκιών απαράλλαχτες -

Δεν υπάρχει ελπίδα -εκτός κι αν ένα κοραλλιογενές

νησί σχηματιστεί αργά

για να προσμένει τα πουλιά να ρίξουν

τους σπόρους που θα το κάνουν κατοικήσιμο.

                  Ανοιξιάτικο τραγούδι

Όντας νεκρός 

έχει κανείς πλεονέκτημα μεγάλο

σε σχέση με τους συνανθρώπους του -

μπορεί να ισχυριστεί κάποιος.

Έτσι λοιπόν,

η μυρωδιά της γης

να είναι πάνω κι από σένα -

ισχυρίζομαι

υπάρχει κάτι

δελεαστικά άγνωστο

κάποια ξεχωριστή διαφορά,

μια τελευταία αγάπη

να χωρίσει λόγω

των νεκρικών μας περιδέραιων, όταν

θα κείτομαι εντέλει

μες στο χώμα μαζί με σένα χέρι χέρι.

                     Απολογία

Σήμερα γιατί γράφω;

Η ομορφιά των

τρομερών προσώπων

της ανυπαρξίας μας

με υποκινεί:

γυναίκες έγχρωμες

εργάτες -

έμπειροι και γερασμένοι -

γυρίζουν το σούρουπο στο σπίτι

με τα ρούχα βγαλμένα

πρόσωπα ίδια

με παλαιά Φλωρεντιανή βελανιδιά.

Επίσης

τα κομμάτια που

συνθέτουν τα πρόσωπά σας με υποκινούν

ανώτατοι πολίτες -

μα όχι

με τον ίδιο τρόπο.

                      Ο κύριος

Νιώθω το χάδι των δικών μου δακτύλων

στο δικό μου λαιμό καθώς φοράω το κολάρο

και σκέφτομαι με λύπη

τις στοργικές γυναίκες που γνώρισα.

Ο κόσμος συρρικνώθηκε σε αναγνωρίσιμη μορφή

γιατρεμένος σχεδόν από μια αρρώστια

υπήρχε ένας πίνακας

πιθανόν Γιαπωνέζικος

που μου γέμισε το μάτι

ένας πίνακας ηλίθιος

αν αφαιρέσεις πως μέσα του αναγνώρισα

τον τοίχο που υπήρχε για μένα

που πάνω του κόλλησα σαν μύγα.

               Η διάρκεια

Ένα τσαλακωμένο φύλλο

σκούρο χαρτί

περίπου στο ύψος

και τον φαινομενικό όγκο

ενός ανθρώπου

στροβιλιζόταν με τον

άνεμο αργά ξανά

και ξανά μες στο

δρόμο όταν

ένα αυτοκίνητο πέρασε

από πάνω του και

το τσαλάκωσε στο

χώμα επάνω. Σε αντίθεση

μ' έναν άνθρωπο σηκώθηκε

πάλι και στροβιλίστηκε

με τον άνεμο ξανά

και ξανά για να γίνει

όπως πριν ήταν.

                        Η πράξη

Τα τριαντάφυλλα ήταν εκεί, μες στη βροχή.

Μην τα κόψεις, την παρακάλεσα.

                         Δε θα κρατήσουν, μου είπε.

Μα είναι τόσο όμορφα

                              εκεί που βρίσκονται.

Ω, όλοι μας ήμασταν όμορφοι κάποτε,

                         είπε,

και τα έκοψε και στο χέρι

                          μού τα 'δωσε.

                      Ο δύσκολος ακροατής

Ο ανίσχυρος αυτοκράτορας

αποβλακώνεται

γράφοντας ποιήματα στον κήπο

ενώ τα στρατεύματά του

πυρπολούν και σκοτώνουν. Εμείς όμως,

φτωχοί στου έρωτα την έλλειψη,

βαστάμε κάποια επαφή

με την αλήθεια της ανθρώπινης

δυστυχίας: ας πούμε

τα όψιμα λουλούδια, απείραχτα

από έντομα και αναμένοντας

το ψύχος μονάχα.

                         Σήμερα η εποχή

Σήμερα η εποχή

           είναι ασφαλέστερη για τους συνουσιαστές

                                                     τα των ηθικών

καθώς επιλέγεις μα το μυαλό

                δεν έχει ανάγκη από σήψη

                                                            ή παράλυση

λόγω του φόβου μιας αφροδίσιας νόσου

                 παρεκτός κι αν πας γυρεύοντας

"αφέσου απόλυτα στον έρωτα"

                   όσο είσαι ακόμα νέος

                                                       άντρας ή γυναίκα

(αν έχει νόημα για σένα)

                           και χορεύεις τσα τσα τσα

                                             μπορεί να πιστεύεις πως το μυαλό

θα μπολιαστεί

                              σε κάποια καλύτερη φάρα

                 Μέσα σ' αυτό το δυνατό φως

μέσα σ' αυτό το δυνατό φως

η άφυλλη οξιά

λάμπει σαν σύννεφο

μοιάζει να ακτινοβολεί

από μόνη της

με ένα απαλό διάχυτο φως

αγάπης

πάνω στην εύθραυστη

χλόη.

Υπάρχουν όμως

αν καλύτερα κοιτάξεις

λίγα κίτρινα φύλλα

που σκιρτούν ακόμα

χώρια μακριά

ένα εδώ κι ένα εκεί

ριγώντας έντονα

Μετάφραση: Γιάννης Λειβαδάς