e.e.cummings(7)

ας υποθέσουμε πως
η Ζωή είναι ένας γέρος με λουλούδια στο κεφάλι.

ο νεαρός θάνατος κάθεται σ' ένα cafe
χαμογελώντας,κρατά ένα νόμισμα ανάμεσα στον
δείκτη και τον αντίχειρά του

(σε σένα λέω "άραγε θ' αγοράσει λουλούδια"
και "ο Θάνατος είναι νεαρός
η ζωή φοράει βελουτέ παντελόνια
η ζωή παραπαίει,η ζωή έχει γενειάδα"

λέω σε σένα που σωπαίνεις.-"Βλέπεις
τη Ζωή; είναι εκεί και εδώ,
ή εκείνο,ή αυτό
ή τίποτα ή ένας γέροντας 3 τρίτα
κοιμισμένος,στο κεφάλι του
λουλούδια,που πάντα φωνάζει
σε κανέναν κάτι για les
roses les bluets
                        ναι,
                              θ' αγοράσει Αυτός;
Les belles bottes-ω άκου
,pas cheres")

και η αγάπη μου απάντησε αργά Έτσι νομίζω.  Όμως
νομίζω πως βλέπω κάποιον άλλο
υπάρχει μια κυρία,που τ' όνομά της είναι Επέκεινα
κάθεται δίπλα στον νεαρό θάνατο,είναι λεπτή
της αρέσουν τα λουλούδια.

                                 *

Η Άνοιξη μοιάζει μ' ένα ίσως χέρι
(που έρχεται με προσοχή
από το Πουθενά)τακτοποιώντας
ένα παράθυρο,που μέσα του κοιτούν άνθρωποι(ενώ
άνθρωποι παρατηρούν
τακτοποιώντας και αλλάζοντας τοποθετώντας
με προσοχή εκεί ένα πράγμα
παράξενο κι εδώ ένα πράγμα γνωστό)κι

αλλάζοντας τα πάντα με προσοχή

η άνοιξη μοιάζει μ' ένα ίσως
Χέρι σε παράθυρο
(που με προσοχή μπρος
πίσω μετακινεί Νέα και
Παλιά πράγματα,ενώ
άνθρωποι παρατηρούν με προσοχή
μετακινώντας ένα ίσως
κλάσμα λουλουδιού εδώ τοποθετώντας
ένα εκατοστό αέρα εκεί)και

χωρίς να σπάει τίποτα.

                           *

σε πείσμα κάθε πράγματος
που αναπνέει και κινείται,αφού ο Όλεθρος
(με λευκά μακρύτατα χέρια
συγυρίζοντας κάθε πτυχή)
θα λειάνει εντελώς τα μυαλά μας

-προτού αφήσω την κάμαρά μου
γυρίζω,και(σκύβοντας
μέσα από το πρωί)φιλάω
αυτό το μαξιλάρι,αγαπημένη μου
όπου τα κεφάλια μας έζησαν και υπήρξαν.

                                *

αφού το συναίσθημα έρχεται πρώτο
αυτός που προσέχει έστω και λίγο
τη σύνταξη των πραγμάτων
απόλυτα ποτέ του δε θα σε φιλήσει

απόλυτα να 'μαι τρελός
τώρα που η Άνοιξη είναι εδώ

το αίμα μου αποδέχεται,
και τα φιλιά είναι καλύτερη μοίρα
απ' τη σοφία
στ' ορκίζομαι κυρία σ' όλα τα λουλούδια.Μην κλαις
-η καλύτερη χειρονομία του μυαλού μου αξίζει λιγότερο απ' το
πετάρισμα των βλεφάρων σου που λέει

είμαστε ο ένας για τον άλλο:ύστερα
γέλασε,γέρνοντας στα χέρια μου
γιατί η ζωή δεν είναι παράγραφος

Κι ο θάνατος νομίζω δεν είναι παρένθεση

                             *

ας είναι η καρδιά μου πάντα ανοιχτή στα μικρά
πουλιά που είναι τα μυστικά της ζωής
ό,τι κι αν τραγουδούν είναι καλύτερο από το να γνωρίζεις
κι αν οι άνθρωποι δεν θέλουν να τ' ακούσουν οι άνθρωποι είναι γέροι

ας περιδιαβαίνει το μυαλό μου πεινασμένο
και άφοβο και διψασμένο και εύπλαστο
ακόμη κι αν είναι κυριακή ας έχω άδικο
γιατί όποτε οι άνθρωποι έχουν δίκιο δεν είναι νέοι

κι ας μην κάνω εγώ τίποτα χρήσιμο
κι ας αγαπώ εσένα περισσότερο κι από αληθινά
δεν έχει υπάρξει ποτέ κάποιος τόσο ανόητος που να μην μπορεί να
τραβήξει όλο τον ουρανό πάνω του μ' ένα χαμόγελο

                               *

πριν από ποτέ
ή μια ζωή
περπατώντας στο σκοτάδι
συνάντησα τον χριστό

ιησού)η καρδιά μου
αναπήδησε
και έμεινε ακίνητη
καθώς αυτός περνούσε(τόσο

κοντά όσο είμαι εγώ σε σένα
ναι πιο κοντά
φτιαγμένος από τίποτα
άλλο παρά μοναξιά

                                   *

απ' όλα τα πράγματα κάτω
από το πιο ξανθό από τα ξανθότερα αστέρια μας

το πιο μυστηριώδες
(ιλιένα,αγάπη μου)είναι αυτό

-πώς κάποιος τόσο εύθυμος
είναι δυνατόν να πεθάνει

Rene Magritte, the Schoolmaster

Μετάφραση: Χάρης Βλαβιανός