Όταν διαβάζω το βιβλίο
όταν διαβάζω το βιβλίο, τη βιογραφία την περιβόητη,
είναι λοιπόν αυτό (λέω) εκείνο που ο συγγραφέας αποκαλεί ζωή του ανθρώπου;
και τότε κάποιος σαν πεθάνω και χαθώ θα γράψει για τη ζωή μου;
(σαν οποιοσδήποτε να ήξερε πραγματικά για τη ζωή μου
γιατί ακόμα και εγώ ο ίδιος συχνά σκέφτομαι πως ξέρω ελάχιστα ή τίποτα
για την αληθινή ζωή μου,
μόνο μερικές υπόνοιες, μερικά διάσπαρτα δυσδιάκριτα νήματα και εκτροπές,
ψάχνω το δικό μου σκοπό να βρω εδώ).
Ξεκινώντας τις σπουδές μου
Ξεκινώντας τις σπουδές μου το πρώτο βήμα με ικανοποίησε τόσο πολύ,
Το απλό γεγονός της συνείδησης , αυτές οι δομές, η δύναμη της κίνησης,
Το πιο μικρο έντομο ή ζώο, οι αισθήσεις, η όραση, η αγάπη,
Το πρώτο βήμα λέω πως δέος με γέμισε και με ευχαρίστησε τόσο πολύ
Που δε συνέχισα και δεν θέλησα να συνεχίσω παραπέρα
Μόνο σταμάτησα και σπατάλησα όλο τον χρόνο τραγουδώντας τον σε εκστατικά
τραγούδια.
Πρωτοπόροι
Πόσο τροφοδοτούν τη γη (εμφανίζονται κάποτε -κάποτε),
Πόσο προσφιλείς και δεινοί είναι για τη γη,
Πόσο εθίζουν τον εαυτό τους όσο και τους άλλους -πόσο απίστευτη φαίνεται
η ηλικία τους,
Πόσο οι άνθρωποι αποκρίνονται σε αυτούς, και όμως δεν τους γνωρίζουν,
Πώς υπάρχει κάτι αμείλικτο πάντοτε στη μοίρα τους,
Πώς όλες οι εποχές λαθεμένα διαλέγουν τα θέματα της κολακείας και της
ανταμοιβής τους,
Και πώς το ίδιο ανήλεο τίμημα ακόμα πρέπει να πληρώνεται για το ίδιο μεγάλο
απόκτημα.
Εγώ ατάραχος
Εγώ ατάραχος, στέκομαι ήρεμος μέσα στη Φύση,
Αφέντης όλων ή αφέντισσα όλων, ψύχραιμος εν μέσω παράλογων πραγμάτων,
Εμποτισμένος όπως αυτά, αδρανής, επιδεκτικός, σιωπηλός όπως αυτά,
Βρίσκω την ασχολία μου, τη φτώχεια, την κακοφημία, τις αδυναμίες, τα
εγκλήματα, λιγότερο σημαντικά απ' όσο πίστευα,
Εγώ κατά τη θάλασσα του μεξικού, ή το Μανχάταν ή το Τενεσή, ή μακριά στο
βορρά ή στην ενδοχώρα,
Του ποταμιού, ή του δάσους, ή οποιασδήποτε αγροτικής ζωής σε αυτές τις
Πολιτείες ή της ακτής, ή των λιμνών του Καναδά,
Εγώ όπου περνάω τη ζωή μου, ω να είμαι ισορροπημένος σε κάθε ενδεχόμενο,
Να αντιμετωπίζω τη νύχτα, τις καταιγίδες, την πείνα, τον περίγελο, τα
ατυχήματα, την περιφρόνηση, όπως κάνουν τα δέντρα και τα ζώα.
(από τα Αφιερώματα)
Ξεκινώντας από το Πομανώκ
11
Καθώς στην Αλαμπάμα έκανα τον πρωινό περίπατό μου,
Είδα το θηλυκό κοτσύφι να κάθεται στη φωλιά του στους θάμνους να επωάζει
τα αβγά του.
Είδα και το αρσενικό,
Στάθηκα κοντά του να το ακούσω, φούσκωνε το λαιμό του και τραγουδούσε
χαρωπά.
Και όπως στεκόμουν σκέφτηκα πως αυτό που για χάρη του τραγουδούσε δεν
βρισκόταν εκεί μόνο. ούτε για το ταίρι του, ούτε για το ίδιο μόνο, ούτε για όλα
εκείνα που απαντούσαν με αντίλαλους,
Μα φευγαλέα, μυστική, απόκοσμη,
Ευθύνη διαβιβάζεται και χάρισμα απόκρυφο για εκείνους που γεννήθηκαν.
Το τραγούδι του εαυτού μου
18
Με μουσική δυνατή καταφθάνω, με τις κορνέτες και τα τύμπανά μου
Δεν παίζω εμβατήρια για αναγνωρισμένους νικητές μόνο, παίζω εμβατήρια
για ηττημένους και σκοτωμένους.
Έχεις ακούσει πως είναι καλό να κερδίζεις τη μάχη;
Λέω ακόμα πως είναι καλό να πέφτεις στη μάχη, οι αγώνες χάνονται με το
ίδιο πνεύμα που κερδίζονται.
Τυμπανίζω και χτυπώ για τους νεκρούς,
Φυσώ στα επιστόμια πιο δυνατά και πιο εύθυμα για εκείνους.
Ζήτω σε εκείνους που απέτυχαν!
Και σε εκείνους που τα πολεμικά πλοία τους βυθίστηκαν στη θάλασσα
Και σε εκείνους τους ίδιους που βυθίστηκαν στη θάλασσα
Και σε όλους τους στρατηγούς που έχασαν μάχες και σε όλους τους νικημένους
ήρωες!
Και τους αναρίθμητους άγνωστους ήρωες που ισούνται με τους σπουδαιότερους
γνωστούς ήρωες!
30
Όλες οι αλήθειες περιμένουν μέσα σε όλα τα πράγματα,
Ούτε επισπεύδουν την απελευθέρωσή τους ούτε αντιστέκονται,
Δεν χρειάζονται τις μαιευτικές λαβίδες του χειρουργού
Το ασήμαντο είναι τόσο μεγάλο για μένα όσο το οτιδήποτε,
(Τι είναι λιγότερο ή περισσότερο από το άγγιγμα;)
Λογική και νουθεσίες ποτέ δεν πείθουν
Η δροσιά της νύχτας τρυπώνει πιο βαθιά μέσα στην ψυχή μου.
(Μόνο ό,τι αποκαλύπτεται σε κάθε άντρα και γυναίκα είναι έτσι,
Μόνο ό,τι κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί είναι έτσι.)
Μια στιγμή και μια ρανίδα από μένα ηρεμούν το νου μου
Πιστεύω πως οι μουσκεμένοι σβόλοι θα γίνουν εραστές και λύχνοι,
Και σύνοψη των συνόψεων είναι η σάρκα άντρα ή γυναίκας,
Και κορφή και ανθός είναι αυτό που νιώθει ο ένας για τον άλλο,
Και πρέπει απεριόριστα να εκτείνονται με αυτό το δίδαγμα ώσπου να γίνει
γενεσιουργός των πάντων,
Και ώσπου όλα να μας γοητεύουν και εμείς αυτά.
μετάφραση: Ζωή Ν. Νικολοπούλου
όταν διαβάζω το βιβλίο, τη βιογραφία την περιβόητη,
είναι λοιπόν αυτό (λέω) εκείνο που ο συγγραφέας αποκαλεί ζωή του ανθρώπου;
και τότε κάποιος σαν πεθάνω και χαθώ θα γράψει για τη ζωή μου;
(σαν οποιοσδήποτε να ήξερε πραγματικά για τη ζωή μου
γιατί ακόμα και εγώ ο ίδιος συχνά σκέφτομαι πως ξέρω ελάχιστα ή τίποτα
για την αληθινή ζωή μου,
μόνο μερικές υπόνοιες, μερικά διάσπαρτα δυσδιάκριτα νήματα και εκτροπές,
ψάχνω το δικό μου σκοπό να βρω εδώ).
Ξεκινώντας τις σπουδές μου
Ξεκινώντας τις σπουδές μου το πρώτο βήμα με ικανοποίησε τόσο πολύ,
Το απλό γεγονός της συνείδησης , αυτές οι δομές, η δύναμη της κίνησης,
Το πιο μικρο έντομο ή ζώο, οι αισθήσεις, η όραση, η αγάπη,
Το πρώτο βήμα λέω πως δέος με γέμισε και με ευχαρίστησε τόσο πολύ
Που δε συνέχισα και δεν θέλησα να συνεχίσω παραπέρα
Μόνο σταμάτησα και σπατάλησα όλο τον χρόνο τραγουδώντας τον σε εκστατικά
τραγούδια.
Πρωτοπόροι
Πόσο τροφοδοτούν τη γη (εμφανίζονται κάποτε -κάποτε),
Πόσο προσφιλείς και δεινοί είναι για τη γη,
Πόσο εθίζουν τον εαυτό τους όσο και τους άλλους -πόσο απίστευτη φαίνεται
η ηλικία τους,
Πόσο οι άνθρωποι αποκρίνονται σε αυτούς, και όμως δεν τους γνωρίζουν,
Πώς υπάρχει κάτι αμείλικτο πάντοτε στη μοίρα τους,
Πώς όλες οι εποχές λαθεμένα διαλέγουν τα θέματα της κολακείας και της
ανταμοιβής τους,
Και πώς το ίδιο ανήλεο τίμημα ακόμα πρέπει να πληρώνεται για το ίδιο μεγάλο
απόκτημα.
Εγώ ατάραχος
Εγώ ατάραχος, στέκομαι ήρεμος μέσα στη Φύση,
Αφέντης όλων ή αφέντισσα όλων, ψύχραιμος εν μέσω παράλογων πραγμάτων,
Εμποτισμένος όπως αυτά, αδρανής, επιδεκτικός, σιωπηλός όπως αυτά,
Βρίσκω την ασχολία μου, τη φτώχεια, την κακοφημία, τις αδυναμίες, τα
εγκλήματα, λιγότερο σημαντικά απ' όσο πίστευα,
Εγώ κατά τη θάλασσα του μεξικού, ή το Μανχάταν ή το Τενεσή, ή μακριά στο
βορρά ή στην ενδοχώρα,
Του ποταμιού, ή του δάσους, ή οποιασδήποτε αγροτικής ζωής σε αυτές τις
Πολιτείες ή της ακτής, ή των λιμνών του Καναδά,
Εγώ όπου περνάω τη ζωή μου, ω να είμαι ισορροπημένος σε κάθε ενδεχόμενο,
Να αντιμετωπίζω τη νύχτα, τις καταιγίδες, την πείνα, τον περίγελο, τα
ατυχήματα, την περιφρόνηση, όπως κάνουν τα δέντρα και τα ζώα.
(από τα Αφιερώματα)
 |
| Egon Schiele, Four trees |
Ξεκινώντας από το Πομανώκ
11
Καθώς στην Αλαμπάμα έκανα τον πρωινό περίπατό μου,
Είδα το θηλυκό κοτσύφι να κάθεται στη φωλιά του στους θάμνους να επωάζει
τα αβγά του.
Είδα και το αρσενικό,
Στάθηκα κοντά του να το ακούσω, φούσκωνε το λαιμό του και τραγουδούσε
χαρωπά.
Και όπως στεκόμουν σκέφτηκα πως αυτό που για χάρη του τραγουδούσε δεν
βρισκόταν εκεί μόνο. ούτε για το ταίρι του, ούτε για το ίδιο μόνο, ούτε για όλα
εκείνα που απαντούσαν με αντίλαλους,
Μα φευγαλέα, μυστική, απόκοσμη,
Ευθύνη διαβιβάζεται και χάρισμα απόκρυφο για εκείνους που γεννήθηκαν.
Το τραγούδι του εαυτού μου
18
Με μουσική δυνατή καταφθάνω, με τις κορνέτες και τα τύμπανά μου
Δεν παίζω εμβατήρια για αναγνωρισμένους νικητές μόνο, παίζω εμβατήρια
για ηττημένους και σκοτωμένους.
Έχεις ακούσει πως είναι καλό να κερδίζεις τη μάχη;
Λέω ακόμα πως είναι καλό να πέφτεις στη μάχη, οι αγώνες χάνονται με το
ίδιο πνεύμα που κερδίζονται.
Τυμπανίζω και χτυπώ για τους νεκρούς,
Φυσώ στα επιστόμια πιο δυνατά και πιο εύθυμα για εκείνους.
Ζήτω σε εκείνους που απέτυχαν!
Και σε εκείνους που τα πολεμικά πλοία τους βυθίστηκαν στη θάλασσα
Και σε εκείνους τους ίδιους που βυθίστηκαν στη θάλασσα
Και σε όλους τους στρατηγούς που έχασαν μάχες και σε όλους τους νικημένους
ήρωες!
Και τους αναρίθμητους άγνωστους ήρωες που ισούνται με τους σπουδαιότερους
γνωστούς ήρωες!
30
Όλες οι αλήθειες περιμένουν μέσα σε όλα τα πράγματα,
Ούτε επισπεύδουν την απελευθέρωσή τους ούτε αντιστέκονται,
Δεν χρειάζονται τις μαιευτικές λαβίδες του χειρουργού
Το ασήμαντο είναι τόσο μεγάλο για μένα όσο το οτιδήποτε,
(Τι είναι λιγότερο ή περισσότερο από το άγγιγμα;)
Λογική και νουθεσίες ποτέ δεν πείθουν
Η δροσιά της νύχτας τρυπώνει πιο βαθιά μέσα στην ψυχή μου.
(Μόνο ό,τι αποκαλύπτεται σε κάθε άντρα και γυναίκα είναι έτσι,
Μόνο ό,τι κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί είναι έτσι.)
Μια στιγμή και μια ρανίδα από μένα ηρεμούν το νου μου
Πιστεύω πως οι μουσκεμένοι σβόλοι θα γίνουν εραστές και λύχνοι,
Και σύνοψη των συνόψεων είναι η σάρκα άντρα ή γυναίκας,
Και κορφή και ανθός είναι αυτό που νιώθει ο ένας για τον άλλο,
Και πρέπει απεριόριστα να εκτείνονται με αυτό το δίδαγμα ώσπου να γίνει
γενεσιουργός των πάντων,
Και ώσπου όλα να μας γοητεύουν και εμείς αυτά.
μετάφραση: Ζωή Ν. Νικολοπούλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου