ΓΙΩΡΓΟΣ ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ (5)

ΤΑ ΝΕΡΑ ΤΗΣ ΛΙΜΝΗΣ

                         
Διακαώς επιθυμώ την επίλυσιν των προβλημάτων της ανθρωπότητος.
Εάν ήμουν πρόεδρος, ή πρωθυπουργός, όλα θα ήσαν διαφορετικά,
                                                                                    υπέροχα, μαγευτικά.
Εάν ήμουν μέγας στρατηλάτης, επιστήμων, ποιητής, ή, τέλος πάντων,
                                                                                            γενικώς Μέγας,
αναμφισβητήτως θα δημιουργούσα, θα μεγαλουργούσα,
                                                                                      θα έγραφον ιστορίαν.
Πάντοτε, όμως, τα όνειρά μου διαψεύδονται οικτρώς,
ωσάν μία μοχθηρά σκιά, προερχόμενη απ' το χάος,
                                                                      να με βυθίζει εις το έρεβος.
Υποψιάζομαι, προπαντός, τον σκοτεινόν ρόλον των αναμνήσεων.
Λέξεις αυθάδεις, αλλόφρονες, μηδενιστικαί, τον νουν μου κυριεύουν
                                                                                             και με σκοτίζουν.

"Τα νερά της λίμνης αντιφεγγίζουν.
Τα νερά της λίμνης λαμπυρίζουν τη νύχτα.
Τα νερά της λίμνης καθρεφτίζουν αναμνήσεις χαμένης αγάπης.
Τα νερά της λίμνης κλείνουν για πάντα πάνω από τα κεφάλια μας".



ΣΕ ΣΚΕΦΤΟΜΟΥΝ ΣΥΧΝΑ

Σε σκεφτόμουν συχνά,
ακούγοντας τα πουλιά που κελαηδούσαν χαιρετώντας την άνοιξη

Σε σκεφτόμουν συχνά,
καθώς το ηλιοβασίλεμα έβαφε το ποτάμι που αργοκυλούσε κατακόκκινο

Σε σκεφτόμουν συχνά,
όταν η μεθυστική μυρωδιά των λουλουδιών μου έκοβε την ανάσα

Σε σκεφτόμουν συχνά,
περπατώντας στο δάσος με τα αγέρωχα ψηλά δέντρα

όμως άκου τα πουλιά    (τα πουλιά που σκοτώθηκαν)
μα κοίτα το ποτάμι         ( το ποτάμι που στέρεψε)
μύρισε τα λουλούδια     (τα λουλούδια που μαράθηκαν)
πού είναι τα δέντρα        (τα δέντρα που κάηκαν)

κι έτσι, τώρα πια δεν σε σκέφτομαι...


Ο ΞΕΝΟΣ (Θυμήσου Τα Κρίνα)

Μια παλιά γέφυρα
το ποτήρι ραγίζει
ψάχνοντας μια διέξοδο

αλλά κοίτα τα κρίνα, κοίτα τα κρίνα

το φεγγάρι μας βλέπει
-χλωμό, ψυχρό φεγγάρι-
να κόβουμε τις φλέβες μας


Η ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΝΕΡΟΥ

       Πλήρωσες όλα σου τα λεφτά για να φύγεις
Στριμωγμένος στο αμπάρι, εικοσιπέντε νομάτοι, σαν τα ζώα
   χωρίς ένα κομμάτι ψωμί, μια γουλιά νερό

       Τυχερός μέσα στην ατυχία σου
Δεν πρόλαβες να γνωρίσεις την ξενιτειά
   Βυθίστηκες έξι μίλια από τη Σάμο


ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ ΤΗΣ ΣΚΑΛΑΣ

Στάθηκε στην άκρη της σκάλας
     κοίταξε πίσω
      δίστασε
       επέστρεψε
   έκλεισε την πόρτα
  κλείδωσε καλά την πόρτα

      και πάλι

Στάθηκε στην άκρη της σκάλας
   κοίταξε πίσω
     δίστασε
   επέστρεψε
έκλεισε την πόρτα
κλείδωσε καλά την πόρτα

  ένα βήμα, δυο βήματα

    και πάλι

ένα βήμα, δυο βήματα

Ίσως κάποτε τολμήσω, κάποτε τολμήσω

Στάθηκε στην άκρη της σκάλας
    κοίταξε πίσω
       δίστασε
     επέστρεψε
  έκλεισε την πόρτα
κλείδωσε καλά την πόρτα


(Γυάλινες βάρκες)