ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΙΛΛΗΣ (5)

                               ΝΑΥΑΓΟΣ

Σήμερα ξύπνησα με την αίσθηση πως έχω ναυαγήσει
σ' ένα ξερονήσι, σαν τη φάλαινα που κάποτε
σε έναν άλλο αιώνα είχα δει να εξοκείλει στην παραλία
σαν λατομείο μαρμάρου,
ανάμεσα στη γη και τον ουρανό. Ο κόσμος φτάνει στο
     τέλος του
ακριβώς στο σημείο που η αρχή του στήνεται ξανά
με τα ίδια αρχέγονα υλικά.
Η φάλαινα, μνημείο που στήθηκε επί των ερειπίων της
       Ευρώπης, όπως έλεγες.
Δεν μπορούσα τότε να το συναισθανθώ.
Σήμερα καταλαβαίνω γιατί είχες πει
πως οι αποχρώσεις του θανάτου είναι εξαίσιες: καμιά
      φορά είχαμε
την εντύπωση πως βλέπαμε τριαντάφυλλο που μισανοίγει.
Τα πράγματα έχουν εγκλωβιστεί στην ύλη τους.
Αύριο πάνω σ' αυτή την ακρογιαλιά ο ήλιος θα ερχόταν
να αποτελειώσει την καταστροφή
και θα βλέπαμε τον Γιόρικ να ζυγιάζει στα χέρια του το
    κρανίο
του Οράτιου. Ο χρόνος κατακερματίζεται σε στιγμές.
Το όνειρο βαθαίνει στο σύμπαν και σβήνει.



                                ΣΚΙΤΣΟ

Εδώ, στο ακροτελεύτιο σύνορο, όπου τα σύννεφα
κρέμονται στον ουρανό σαν φτερά πουλιών.
Εδώ, όπου η μικρότητα  προδίδεται από τη σκιά σου,
καθώς σταματά στην άκρη του γκρεμού.
Κι ας μην είσαι απομίμηση κανενός θεού.



                           ΠΑΝΤΟΜΙΜΑ

Υπολόγισα τις πιθανότητες και ως Άμλετ παρουσιάστηκα
στη σκηνή για να καυχηθώ
πως ακόμα σε πείθω με την υποκριτική μου.
Οι ασβεστωμένες ελιές γύρω από το υπαίθριο θέατρο
προστατεύουν τους ίσκιους μας,
αφήνουν να εννοηθεί πως είμαστε ακόμα ενταγμένοι,
δεν έχουμε επικηρυχθεί.
Τα λόγια μας επιβεβαιώνονται στην άδεια εξέδρα.
Αγαπημένη Οφηλία, αφήνομαι στο προβλέψιμο
για να νομίσεις πως τα πάντα έχουν αποκαλυφθεί,
πως αυτό που φυλακίζω μέσα μου είναι μια χαμένη στιγμή
κι όχι ένα ακόμα κλοπιμαίο της εμπειρίας.
Δοκιμάζω τις αντοχές μου με το να πιστεύω στο μάταιο,
μόνο και μόνο για να το κάνω στέρεο
μέσα στις πράξεις και στο κενό που κουβαλούν
θέλοντας να το καλύψω, όταν με τοποθετώ εσκεμμένα
στο κέντρο και με σμιλεύω για να σου μοιάσω.



                             ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ

Τοποθέτησέ με σε παρακαλώ στο σημείο εκείνο
όπου θα μπορέσω να αντικρίσω
το μεγαλείο του απέραντου.
Άφησέ με
να διασχίσω ανέμελος το ακατανόητο πλαίσιο
με την ελπίδα να διατρυπηθεί
ο πειθαρχημένος μου νους.
Βοήθησέ με
να εκτιμήσω το βάρος των στιγμών.
Η ενηλικίωση δεν εμπερικλείει κύκλους
μόνο επίπεδες ερήμους, που είσαι
αναγκασμένος να διανύσεις.
Η αγαπημένη μου ασχολία να εντοιχίζω
σε κάθε μου ελάττωμα έναν καθρέφτη μπορεί να φανεί
υπερβολική. Όμως μην ξεχνάς, έχω ανάγκη
από τις διαστάσεις ενός αληθινού προσώπου.

Rene Magritte - The Schoolmaster

                  ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΜΕΝΕΙ

Θυμάσαι τότε που θέλησες να κρατήσεις
μια νιφάδα; Ένα απρόοπτο
θαύμα ήταν, ένα ξάφνιασμα, μια κλεφτή
ματιά στο έργο ακριβοθώρητου δημιουργού,
επιβεβαιώνοντας τη θέση μας σ' έναν κόσμο
που παραλλάσσεται διαρκώς.
Κάτω από το χαμηλό φωτισμό
των αντιπαραθέσεων, απλά ταξινομημένοι
ανάμεσα στην ειλικρίνεια και την αποδοχή
των αισθημάτων μας.
Αυτό που μένει δεν είναι η στιγμή,
που μέσα της όλα νομιμοποιούνται,
αλλά η δύναμη να επιβάλλεσαι στη ροή,
όταν μονιμότητα είναι αυτό που αναστηλώνεται
στο χάος για να θαυμάσεις.


(Μικρή διαθήκη)