ΒΑΓΙΑ ΚΑΛΦΑ (6)

ΟΤΑΝ ΚΟΙΤΑΖΩ

‘Οταν κοιτάζω

Έξω απ’ το τζάμι

Σημαδεύοντας

Πέτρινες στέγες

Μυστικές διαδρομές

Κλαδιών και στενών

Καρέ καθαρών ουρανών

Μ’ ένα βλέμμα δραπέτη

Το κρεβάτι στενεύει –τα φτερά δε βολεύονται –

Και το χέρι σου

Μου δυσκολεύει τον ύπνο –τραβήξου

Η κοιλιά που κάνει

Άβολους ήχους

Είναι ένας φόβος πως

Γίνεσαι ανθρώπινος

ΤΕΛΕΙΟΤΗΤΑ

Θέλω να σου πω

Κάτι στ’ αλήθεια βαρύ

Απ’ αυτά που η τάξη σου

Έχει αφορίσει

Να στήναμε επιτέλους

Έναν γερό καβγά

Και να κάναμε έρωτα μετά –δε θα έπιανε

Εσύ θα θιγόσουν

Κι εγώ θα ζητούσα τελικά

Γελοία συγγνώμη

Θέλω να σου δείξω το άχτι μου –δε θα τ’ άντεχες

Θα μ’ έπαιρνες εκείνη

Την όλο υγεία αγκαλιά

Που μέσα αρρωσταίνω

Και κάτω από μοναστικές διδαχές

Θα δειπνούσαμε

Όλο μακροθυμία και πραότητα –έτσι

Σωπαίνω

Πειράζοντας ανόρεχτα

Το τέλειο φαγητό

Στο τέλειο σερβίτσιο

Με το τέλειο

Μαχαίρι μου

ΑΠΕΝΑΝΤΙ

Σε βλέπω ξαφνικά μες στα πρόσωπα: λάμπεις

Απορρυθμίζομαι

Οι παλάμες ιδρώνουν

-ξέρεις δα πώς συμβαίνει με τους ερωτευμένους –

Με βλέπεις, τα χάλια μου θα έχω

Τα μαλλιά θα πετάνε, στάζω ιδρώτα

Να κρυφτώ να με πετύχεις τυχαία ομορφότερη

-θα έπρεπε να το είχα προβλέψει γαμώτο

Περνάς από δω τέτοια ώρα –

Βλακείες, αυτά είναι παιδιάστικα πράγματα

Θα σου πω ένα γεια, εξάλλου κι εσύ θα ζεσταίνεσαι

Και θα έχεις παρατηρήσει βέβαια

Πως όλοι δείχνουν θλιβεροί

Με τον καύσωνα, ένα γεια λοιπόν

Κρατάς και τη σακούλα απ’ το βιβλιοπωλείο εξάλλου

Τα καταφέρνω με αυτά

Θα σε ρωτήσω τι πήρες

Θα κάνω ένα έξυπνο σχόλιο μετά

Με λίγη τύχη θα σε μαγέψει το πνεύμα μου

Στρίβεις –δε με είδες; Δεν μπορεί

Ήμουν μπροστά σου

Απ’ την άλλη, φορούσες γυαλιά

Κι ίσως κάτι σκεφτόσουν

Πάντα σκέφτεσαι εσύ

Πράγματα πιο επείγοντα

Φυσικά

ΚΑΝΟΝΙΚΑ

Ξέρω τι θα πεις, έχεις απογοητεύτεί πια –στο εξής

Συνετά θα πορεύεσαι

Πρόσωπα σου έγνεψαν

Κι έφυγαν, προσδοκίες

Διαψεύστηκαν οικτρά, σου τελειώνει

Ο χρόνος και η ίδια υποψία

Επίμονα σε κεντά πως

«Δεν έζησες» -κανονικά δε θα ‘πρεπε

Να συμβαίνει αυτό

Θα έπρεπε να μαζεύονται γύρω σου οι άλλοι

Κι εσύ να έχεις ήδη φτιαχτεί

Σπίτι, καριέρα, λεφτά

-Δόξα φυσικά –κι ίσως κάποια

Παλιά σκάνδαλα

Κανο νικά

Η κοπέλα

Με τα τρία πτυχία δε θα ήταν ταμίας στο μάρκετ

Δε θα υπήρχαν άστεγοι, άσυλα

Φυλακές

Ούτε ασθένειες, φόβος, μοναξιά

Θα πεθαίναμε μία φορά

Αργά και γαλήνια

Στη ζεστασιά ενός πορτοκαλένιου ονείρου

Κανονικά

Θα έπρεπε να είμαι  κι εγώ

Η Μέριλιν Μονρόε

Με πνεύμα Μπουκόφσκι

Να βγάζω τη μια μετά την άλλη τις συλλογές

Να αλλάζω εραστές

Κι εσύ να μου ρίχνεσαι τώρα

Κρύβοντας όπως όπως τις γήινες ήττες σου

Κι εγώ να μη σου δίνω καμιά σημασία

Κανονικά

ΗΜΕΡΑ ΜΝΗΜΗΣ

Θυμούνται ακόμη

Τη στιγμή της έκρηξης

Σκόρπιζαν στον αέρα

Και τα συντρίμμια τους

Τύφλωσαν τον ουρανό

Τώρα, περήφανα φαντάσματα

Του πιο χαρισματικού εαυτού τους

Επιστρέφουν

Σε πληγές που επουλώθηκαν

Ώσπου η μνήμη

Να γίνει υποχρέωση

ΔΙΑΦΟΡΑ ΑΙΣΘΗΤΙΚΗΣ

Σε περίμενα ετοιμάζοντας

Με προσοχή τα λόγια μου

Δοκιμάζοντας αφές, ύφη κι εκδοχές

Πειράζοντας τα φώτα

Αφήνοντας τυχαία (όχι πολύ μπροστά σου)

Το κερί απ’τον πρώτο μας έρωτα

Με την ελπίδα

Να θυμηθείς να πάψεις –άλλαζα ρούχα

Με πέταγε ο χώρος

Άλλαζα χώρο, τα ρούχα στενά

Φαντασία στο ναδίρ

Όταν μπήκες, στήσαμε τις καρέκλες

Με τα ονόματά μας απέναντι

Παγώναμε καρέ καρέ τις στιγμές

Με έμφαση στην παραμικρή λεπτομέρεια

«Που όλα τ’ αλλάζει» -η ευστροφία σου

Κι η ψυχραιμία που έτρωγες φυστίκια

Πολύ μ’ εκνεύριζαν –σε άφησα εύκολα

Να πιστέψεις πως είχες δίκιο, απόρησες

Είχε χάσει το ενδιαφέρον του πια

(Απλά πράγματα)

Edward Hopper -Sunlight