ΕΥΤΥΧΙΑ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ (6)

Χαράζει το χέρι, πάει να πει νοσοκομείο

στο βιβλίο μου ζωγραφίζω ένα τρίγωνο.

στην επάνω γωνία ο θεός, στην αριστερή η γάτα μου,

στη δεξιά το μολύβι.

ειν’ ένα μαγικό τρίγωνο

γιατί

σε μια προέκταση της μνήμης μου

ανεπιθύμητη

οι γραμμές ατονούν και χαλαρώνουν και κινούνται πέρα δώθε

κι ο θεός γίνεται μαύρη ιέρεια, η γάτα μου πάνθηρας,

το μολύβι μου στυλό.

ο πάνθηρας αχόρταγος¨ ποθεί την ιέρεια.

το στυλό ανεξίτηλο¨ τον εκδικείται.

έτσι αφανίζονται τα άκρα

και σώζεται

μονάχο του το θηλυκό

ανίδεη από εξουσία

κέρδισε μια μάχη που αγνοούσε.

λευκός θίασος –έλαχε σε μένα.

κάποιο δώρο θα ‘ταν της ανάγκης,

που με το ραβδάκι της τώρα με βάζει να

παριστάνω την τρελή.

απροπόνητη

αφήνομαι σε κάτι που καλπάζει σαν τα γιατρικά μου κόβω

τα χαρτιά μου σκίζω τα θαυματουργά μου, μια κρύπτη

είσαι –Grotta Azzura –και κάτι σαν γραμμή χαράζει

νέα στραβή, κάτι συμβαίνει με το σχήμα αυτό –τρίγωνο          

διαβολικό –δεν ζωγραφίζεται.

μια αυταπάτη

για κείνη τη μέρα ζω

του φρενοκομείου.

για τη γιορτή του κόσμου,

που όλοι στα σπίτια θα κλειστούν, οι γυναίκες θα κόβουν

τα μαλλιά τους, οι άντρες με ματωμένες μύτες θα κλαίνε,

το ρεύμα θα χαθεί, και το νερό, στην αρχή θα ‘ναι

μόνο σκόνη, και μια καρδιά στροβοσκοπίου

να ρυθμίζει τους τόνους του φωτός, σε θάλαμο παγωμένο

θα ‘ναι όλοι εναντίον όλων, όλοι θα επαναστατούν κατά

της επανάστασης, και θα θρηνούν αλήθειες τρόμο τρέμοντας,

κι ένα μάτι θα ‘ναι μες στ’ αστραφτερά τους δόντια

και γλώσσα κοφτερή πολύ που θα εκστομίζει κορακίστικα

de rerum natura / de natura deorum                  ναρκωμένη

κάπως έτσι θα συσπώνται, έτσι θα σφαδάζουν ώσπου

να τους βγει η ψυχή, θα βγει αυτή κυρία και η μέρα θα ‘ναι

εξαίσια εορτή –απάτριδα γιορτή της εορτής –ενώ εγώ,

μ’ ένα κομμάτι κρύσταλλο στον νέο κόσμο των κατόπτρων,

την ανεξαρτησία θα ζω (όλοι ίδιοι είμαστε –ίσοι και

νεκροί –μπρος στην αιώνια γραφειοκρατία),

δηλαδή εγώ, του φρενοβλαβείου, ούτως ή άλλως εγώ,

και δίχως εξιτήριο, στο σχήμα των πουλιών θα ζω,

κανονικά ζω

και ξαναζώ τη μέρα.

σας δίνει το ελεύθερο

σηκώνω το δεξί, λέω χάιλ στήθος.

κλείνω τα μάτια, λέω χάιλ στόχος.

με τ’ αριστερό στην κοιλιά, λέω χάιλ σημαία.

και πυροβολούν αλύπητα.

κανείς δεν με βρίσκει.

εστιάζουν σε ό,τι λέγεται

-κακόφημη ανυπαρξία, αναίτιο κενό, μπλα μπλα –

και στήνουν στον τοίχο τις λεπτομέρειες.

εγώ όμως ζω

                    -χορεύω χάος

με λένε Μωραλίνα, κι όμως αυτή δεν είμ’ εγώ.

σ’ έναν κάδο η καρδιά μου καίει τα ρούχα της.

για να σώσει η φωτιά της απ’ τα δακρυγόνα

ό,τι αξίζει.

κάπως έτσι αναπνέω.

πώς να το πω απλά;

μέσα στον κόσμο χάνεις

       μόνο νύχτες.

Max Ernst -Foret

 το σύνδρομο της Ιερουσαλήμ

έρχεται η μέρα που όλα σβήνουν.

στα μάτια μια μαντίλα, τα τυλίγει το φως,

και με τη νυχτικιά βαδίζω πάνω στα κάγκελα ακροβάτης.

δεν φοβάμαι πια το ύψος, δεν φοβάμαι το κενό,

ο ίλιγγος ανοίγει χέρι προς τον ουρανό

κι αναμετριέται με τα σύννεφα.

βρέχει ο Μετεωρολόγος.

(πίνουμε

βροχή, πιανόμαστε σφιχτά, τα σώματα ουράνια

και τόξο η μουσική και τα κουμπιά ορθάνοιχτα στο

πέλαγος)

το νερό θα ‘ναι¨ αναστατώνει τον ύπνο μου.

αλμυρό. πολύ αλμυρό¨ αίμα για τα σεντόνια.

ψάξε – ψάξε δεν θα τον βρεις.

κοριτσάκι όχι εδώ. όχι μ’ αυτόν

τα νεύρα μου ντιν –νταν θόλος.

σώμα που σείεσαι, σώσε.

θάλασσα, σώσε με.

κολυμπώ στην ακτή της ουτοπίας μας.

μια τεταμένη γραμμή στο χάρτη μάς χωρίζει.

ο ναός στ’ ανάμεσά μας. συντρίμμια τ’ ανά-

μεσά μας, τείχος δακρύων δυτικό.

στις φλόγες πίσω ποτέ.

(πολιτισμός)

αν κάποτε θελήσεις να μας μάθεις θυμήσου το Kippah μας

κι αν θες να μάθεις την αρρώστια σου, δες, έχουμε ντυθεί

με της μαμάς το νυφικό κραδαίνοντας τα κάγκελα, αρσενική

και θηλυκή αγάπη, αλυχτώντας αγάπη, εμείς μόνο αγάπη

-είχαμε σκορπίσει.

 (Μαύρη Μωραλίνα)

Η ετυμηγορία του ύπνου

Ο συριγμός μακρόσυρτος, θα τον ακούς,
από το φάρυγγα του διαδρόμου.
Μια παιδική φωνή ψηλώνει, σβήνει στο φα•
τρομώδη δάχτυλα τη σαβανώνουν.
Θ’ ακούς και ψιθυρίσματα, υγρά κι αλλόκοτα,
τις νευρικές σελίδες που γυρνούν,
τον παφλασμό των λερωμένων
υφασμάτων.

Κι αν κυματίζεις σε μάγων ραψωδίες,
στου ιδρωμένου σεντονιού τις κούρσες,
πάλι άσωστος βρέθηκες• ο τόπος σ’ εμποδίζει,
και σε κυκλώνουν
ξένα αίματα• αρχαία παλτά
οι συγγενείς, λες και σε ξέρουν.
Στέκουν με χέρια καθαρά
πλάι στο μικρό σου φέρετρο.

Τρελαίνονται οι σειρήνες, κάνει η σφραγίδα σάλτο στο χαρτί,
η επιταγή αλλάζει χέρια
κι ένα κίτρινο γάντι ορθώνεται, δείχνει δεξιά.
Κοιτάζοντας τον Εγγαστρίμυθο
κάτι σκαμμένα πρόσωπα
τις σόλες σέρνουν
προς τη χαράδρα.
Ονόματα οχληρά ηχούν,
και τα κιτάπια,
με σύντομες –των άβουλων– κραυγές,
σφαλίζουν.

Άλλο δεν σφάδασε η νύχτα.                       
Τα ρούχα του φονιά θα ’χουν πλυθεί.
Τόσο νερό κελάρυσε στις ίνες τους.
Τα γρανάζια έβηξαν και σώπασαν
ενώ ο αέρας, τακτικός και με τις φούριες του,
σηκώθηκε να σφουγγαρίσει.

Ησυχία.

Μόνο μια θηλιά μέσα μου
ταλαντεύεται σφυρίζοντας.

Και το πτώμα σου
‒που σαλτάρισε, είπανε.

Γύρισε ξανά πλευρό.

Η απόπειρα της ελευθερίας

Με τρύπιο το σώμα, το φιτίλι να τρέμει,
το ποίημα πυροτεχνουργός.

Μαύρες τολύπες το ξετίναξαν. Οι Μοίρες
παίζανε
γεμάτο ζάρι
-Αλγερία, Τυνησία, Αίγυπτο-
την τύφλα τους λευκό κουτσό.
Λέγαν, θα πάμε από πνιγμό.

Μα μόνο οι λέξεις κατρακύλησαν.
Τα παιδικά σου μάτια θυμούνται
μια έκρηξη. Τον πυρετό
που ανέβαινε
των πεθαμένων.

Ακούς από κάτω
το γδαρμένο γυαλί- 

(Χορευτές)