GUNNAR HARDING

                                  Ο βουτηχτής των άστρων

Πόσοι είσαι στ' αλήθεια; Πόσοι είμαι
εγώ; Το μόνο που ξέρω είναι
ότι γίνομαι όλο και λιγότεροι. Πολλοί σφράγισαν τα χείλια τους
όταν πρόσεξαν ότι ο χώρος γύρω τους διευρύνθηκε
ώσπου η σιωπή έγινε, όχι υποχρεωτική, αλλά μια συνήθεια.
Όσοι απόμειναν ντύνονται όλο και πιο χοντρά παλτά
για να προφυλαχτούν απ' το κρύο της σιωπής των άλλων
και τη γνώση ότι η δική τους ευδοκίμηση
προκάλεσε τη φθίση των άλλων

σε σιωπηλά ιδρύματα
όπου ξένα χέρια κεραμίδι το κεραμίδι
έχτισαν σκεπή από πάνω τους, όπου επισκέψεις είναι σπάνιες
και ποτέ με σκοπό να δώσουν λίγη χαρά.
Σε λίγο θα αρχίσει το κουταλάκι να χτυπά στο φλιτζάνι του καφέ
όπου το κομμάτι της ζάχαρης δε λέει να λιώσει, γίνεται όλο
                                                                                            και
πιο τετράγωνο. Το άχτιστο σπίτι υπάρχει ήδη
σε μπλε γραμμές σχεδιασμένες στον αέρα. Έμενες σ' αυτό το σπίτι.
Το ξέρω, το ξέρω και ξέρω επίσης
ότι κάθε μέρα είναι ένα νέο κομμάτι του γρίφου στο μεγάλο παιγνίδι
που ποτέ δε λύνεται παρ' όλο που τα κομμάτια όλα ταιριάζουν.
                                                                                            Ολοένα
προστίθενται νέα βουβά δάχτυλα και η σύνθεση μεγαλώνει
γίνεται κάτι απέραντο και ολοένα αλλάζει και
παίρνει το προσωρινό όνομα
Αστρικός χάρτης χαμένων δυνατοτήτων

και γω μπορώ μόνο να παραδεχτώ ότι γίνεται μεγαλύτερο
από κάθε πραγματικότητα που γνωρίζω και εξουσιάζω.
Βγαίνω χωρίς να χαιρετίσω
αφού πρέπει να προσποιηθώ ότι δεν είναι για τελευταία φορά.
Και (αργότερα) έξω στο δρόμο, όταν το τεράστιο κτίριο
βρίσκεται πίσω μου, τα παράθυρα γεμίζουν με μικρά χέρια που
                                                                                          γνέφουν.
Επιστρέφουν επίσης όταν κλείνω τα μάτια, ζωγραφίζουν με τα
νύχια τους στον αμφιβληστροειδή μου χιτώνα, γραμμές που θα
ακολουθήσω με κλειστά βλέφαρα.
Είναι ώρα. Δείχνουν ένα δρόμο
έξω απ' το λήθαργο των εξαρτήσεων

όπου οι ρίψεις είναι πιο βίαιες, πιο κοντά στην ασυναρτησία,
κάθε έλξη παύει στο κενό των όλο και πιο αδιάφορων λέξεων,
διαφορετικά κάθε φορά, ένας απέραντος αριθμός σιωπών,
αδιάκοπων.
Τα κενά μεγαλώνουν και αλλάζουν.
Μέσα τους χτυπούν καρδιές
πιο δυνατά απ' τις δικές μας.

Μαρία Φιλιππακοπούλου

3

Ίσως το σπουδαιότερο απ' όλα να είναι η αναμονή,
ο χρόνος μεταξύ δύο στερεοτύπων συμβάντων
που πρέπει να κυλήσει αν και κανείς δεν ξέρει πού.
Η πόρτα είναι άσπρη. Η πόρτα είναι κλειστή. Πολύ άσπρη αλλά
                                                                               κλειστή.
Εκεί βρίσκεται μια πολυθρόνα.
Οι στοίβες εφημερίδων, διαβασμένες ήδη απ' αυτούς που ήταν
                                                                                  εδώ χθες.
Ό,τι απομένει είναι μια πτήση στην ψεύτικη αγωνία του περσικού χαλιού,
να αποκοιμηθείς στις εισπνοές, καλοσιδερωμένες και ασπρόμαυρα
                                                                          τετραγωνισμένες,
να χαθείς στη διακριτική μυρωδιά του ιδρώτα του πουκαμίσου
να γίνεις κάτι "απωθημένο", κάτι που εμπόδισε κάποιον να αναπτυχθεί,
ένα στενό κοστούμι στην άλλη μεριά του στρογγυλού παράθυρου,
στριφογυρίζοντας σε μια χορογραφία χωρίς κίνδυνο να μαζέψει
ώσπου γίνεται ένα μέρος της περιστροφικής κίνησης του φυγοκεντρωτή
οι δυνάμεις του οποίου έχουν καλύτερο αποτέλεσμα στην περιφέρεια
μακριά από τα κέντρα όπου οι αλήθειες συμπυκνώνονται σε σκοτεινή
                                                                                                    ύλη
και οι κουρτίνες κρέμονται με βαριές μαρμάρινες πτυχές.

Τότε μόνο αυτό που συμβαίνει γύρω σου θα ξεκαθαρίσει
όταν κάνεις μερικά βήματα έξω στην πόλη που αυτή την ώρα
ανήκει σε όλους, ένα πανωφόρι από ελαφρύ γκρίζο ύφασμα.
Στο μεσοδιάστημα μεταξύ του απλωμένου σου χεριού και του
                                                                              κορμιού
σταγόνες βροχής αναπηδούν μερικά χιλιοστά μετά την πτώση
ένας φωτεινός καπνός πάνω απ' το δρόμο,
χιλιάδες μικρά αγάλματα λαξεμένα στο νερό, κομματιάζεσαι
σε μια ανθολογία από ήχους, τόσο δίχως νόημα που μόνο αυτός
του οποίου η προσοχή περιπλανιέται άσκοπα και χωρίς συνοχή
μπορεί να την καταλάβει και να δει ότι κάθε μέρα έχει τη δική της
                                                                                       σύνθεση
αρκετά αξεχώριστη για να ταιριάζει σ' όλους,
αποτελούμενη από εκατομμύρια λεπτομέρειες που δεν έχουν σκοπό
να ζήσουν σε άλλη αρμονία απ' αυτή που δημιουργεί η αδιαφορία
ένα σμάρι από διαφορές που δεν είναι καν αντιπαραβολές,
υπάρχουν μόνο συγχρόνως χωρίς να δημιουργούν κάποιο μεγαλύτερο
                                                                                  ενδιαφέρον.
Μια σειρά καπέλα σε μια κυλιόμενη σκάλα για πουθενά
ένα εντελώς κενό απόγευμα με μια ελαφριά μυρωδιά πομάδας
                                         γύρω στην ταινία του καπέλου.
Το πουκάμισο φτερουγίζει στο σκοινί ώσπου να το στεγνώσει
                                                                                ο άνεμος
και μόνον η μυρωδιά του νερού απομένει.
Μόνο τα πιο στοιχειώδη παραμένουν:
ύψος: 172 εκατοστά (χωρίς παπούτσια), μάτια: γαλανά, μαλλιά:
                                                                          καστανόξανθα.
Τίποτε άλλο. Αυτά μόνο.

Το να μην καταφέρεις κάτι δεν είναι λόγος για απογοήτευση
αν δεν ήταν σκοπός σου να καταφέρεις κάτι.


μετάφραση: Βασίλης Παπαγεωργίου