Γιάννης Στίγκας (9)

Αδημονώ
να γίνει η Ανταρκτική
επιδημία οράσεως.
Να μοιραστεί επιτέλους ο υπόγειος άρτος
ανάλογα με την πίστη στο θαύμα.

Θαύμα είναι να μπορείς να γελάς
κρατώντας την ανία σου,
αυτόν τον μαύρο κύκνο,
στα χέρια.

Θαύμα είναι απλά να γελάς.

                       *

Φτάνοντας στο τέταρτο χιλιόμετρο της σιωπής
μου έπεσαν τα καρφιά για Θεό και για ήλιο.
Έκτοτε περιφέρομαι με το μεγάλο μηδέν υπομάλης.
Αρχικά ήταν ένας κοινός υπνόσακος
- ξέρετε, μπαίνεις, δηλαδή ονειρεύεσαι.
Τώρα είναι ένα πελώριο οικοτροφείο
για τους ψυχικά άφλεκτους.

Αφού έγιναν όλα αυτά με το μηδέν
φανταστείτε τι θα μπορούσε να συμβεί με το Ένα.

                       *

Το κεφάλι μου
με όλα του τα θηρία τακτοποιημένα
στο πάνω διάζωμα

Το στόμα αντιδρά
με ψεύτικους ουρανούς.
Αντιδρά; Αυτό το ρημάδι;

Άμα τραβήξεις τα δοκάρια του
θα πέσουν λόγια και κάρβουνα λόγια
θα πέσει
                            ο τυφλός άγγελος

             
                  *

Τα λόγια μας
θα καταλήξουν στη μεγάλη λευκότητα
εκεί που το σώμα
αποποιείται το σώμα του
               Είναι διπλός ο λύκος
να μην επιστρέψεις
Σανίδια η μνήμη
όσο την ψάχνεις τρίζει

Με σέρνουν πάλι φθινόπωρα
κρατώ το τελευταίο άνθος
κίτρινος μέσα στο κίτρινο
              Θνητός
μέχρι την Αλεξάνδρεια
-πού μοίρασα την πνοή μου;-
και δεν έχω δέντρα για αύριο
        δεν έχω άλλο τσιγάρο
Μεγάλη μεγάλη λευκότητα
σπασμένο σκυλί μέσα

                   *

                                  Στον Πάνο Σταθόγιαννη

Κέρδος είναι
να μην κρατάς τσεκούρι
αλλά τ' άνθη του στο στόμα
Εκεί που κανείς δεν μπορεί,
να ξεριζώσεις τους μαστούς της μέρας

Εδώ όλα είναι τροχός και πείνα,
πεθαίνουν του φέγγους οι χειροδύναμοι
κι η καρδιά μου
                είναι ένα κρεβάτι αντίξοο
όλο σκουριά και δόντια

Το φως θα γίνει μια κηδεμονία βάναυση
              όπως και το σκοτάδι

Θέλω το σώμα μας πέρα απ' αυτά
μια πρόσθεση ουρανού
                               που πάει μακριά
Αυτό
                 το σαπιοκάραβο


                    *

Εμένα ο ήλιος μου
έχει φτερούγες
                  - δεν πετάει
σέρνεται μέσα

Κάθε καλοκαίρι
εγκυμονώ την κακιά πόρτα,
όλοι οι υπνοβάτες
γίνονται φίλοι μου
Αυτό σημαίνει:
                         χιλιάδες κύκλους
                         τη βροχή    βροχή
                         τον κόσμο  δίνη
                         τον ποιητή  αερόστατο γεμάτο λύκους

Πέρα από μας
ένας ουρανός στα μέτρα μας
προσμένει

                          *

Θα σου χαρίσω
              όλα τα σύνεργα της πνοής -
μια επιστροφή στη γελαστή ύλη
για να μάθεις φαρσί τα πουλιά
και να μετράς τον έρωτα
                           ποτάμι ποτάμι
Ο χρόνος θα ξαναγίνει απλός
με κοντά παντελόνια
κι εγώ κρεμάμενος επί ξύλου
με την έγνοια μου στη φτερούγα
              Αυτή: το μέγα ατόπημα

                  *

Φτερούγα είναι ό,τι κόβεται σύρριζα

                  *

Δεν υπάρχει ψυχή
μόνο ένα αυτόματο σύννεφο


(Η αλητεία του αίματος)