ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ ΤΣΑΡΔΑΚΑΣ (6)

                       
                                        Ο ΒΑΛΤΟΣ ΚΑΤΩ ΑΠ" ΤΟ ΚΡΕΒΑΤΙ

Κάτω απ' το κρεβάτι μου είν' ένας βάλτος
που δεν ξεραίνεται ποτέ.
Δεν τον φτάνει η βροχή.
Ούτε έχει διαρροή κανένας σωλήνας.
Ούτε του τοίχου η υγρασία φτάνει ως εκεί.
Όμως δεν ξεραίνεται ποτέ ο βάλτος αυτός.
Τα έντομα και τα ερπετά των γειτόνων μαζεύονται γύρω του.
Η βλάστηση αγριεύει κάτω απ' το κρεβάτι μου
κι αρχίζω να φοβάμαι
πως ίσως είμαι εγώ ο υπαίτιος
πως ίσως είναι η ψυχή μου που κάθε νύχτα στάζει

και σιγά σιγά στερεύει.


                                      Η ΑΥΛΗ

Ξυπνάω αγκαλιά με ένα γεμάτο όπλο.
Έξω στην αυλή παίζουν φωνάζοντας και γελώντας
οι υψηλοί μου στόχοι
τα μεγαλεπήβολα σχέδια
τα όνειρα τα αδιαπραγμάτευτα.
Μικρά παιδάκια ακόμα
παίζουν τα μήλα και το κουτσό.
Σκαρφαλώνουν στο δέντρο.
Είναι ένα απόγευμα απροετοίμαστο για τόσο πολύ κόκκινο.

(Για κάτι τέτοια εγκλήματα οι ποινές είναι πολύ βαριές
κι απ' ότι ακούω

σε καθαρίζουν συνήθως οι συγκρατούμενοί σου...)


                               ΤΟ ΤΑΒΑΝΙ

Θα τρυπήσω μια νύχτα το ταβάνι.
Πριν χαράξει τα πουλιά θα κελαηδούνε.
Το φεγγάρι θα δύει.
Τα φανάρια στους δρόμους θ' αναβοσβήνουν άσκοπα.
Το δέντρο θα συνεχίζει τη σιωπηλή του ανάπτυξη.
Θ' ακούω τους ήχους των αναφιλητών σου ακόμα
και θα πετάξω ψηλά.
Ένα χέρι αγγέλου θα με κρατά στοργικά.

Ω! Τότε θα ζήσω
     Τότε θα ζήσω

μέσα σ' ένα τόσο ωραίο ποίημα!


                       ΟΥΙΣΚΙ ΙΔΙΟ ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ

Το χρώμα του σκοτσέζικου ουίσκι στο ποτήρι
ίδιο με τα μάτια σου.
Κοντά κοντά στριμωγμένοι οι δυο μας στο μπαρ
σαν δυο παράλληλες ευθείες,
σαν σίδερα ενός κλουβιού διπλανά.

Είμαστε καταδικασμένοι να μη συναντηθούμε ποτέ
εκτός κι αν κάτι
αρκετά δυνατό κι αρκετά φυλακισμένο

μας λυγίσει για να δραπετεύσει από μέσα μας.


                                       ΠΛΗΓΜΑ

Καλοί ήταν οι πόνοι μας πρέπει να πω.
Κι οι στεναχώριες μας
φιλήσυχες.
Ποτέ δεν έκαναν κάποια μεγάλη έκρηξη.
Είχανε δευτερεύοντα ρόλο.
Απαρατήρητες περνούσαν.

Πώς μας γονάτισαν; Πώς μας τσάκισαν έτσι;
Δεν τις είδα να έρχονται.

Δεν τις είχα ικανές για τέτοιο πλήγμα.


                          ΠΕΤΩ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ

Πετώ την καρδιά μου στο χάρτινο πιάτο
μαζί με τα κοτόπουλα και τις πατάτες.
Δε θα μου χρειαστεί στο κοντινό μέλλον
αυτή η χαλασμένη πυξίδα.

Γύρω μου ένας άγνωστος κόσμος.
Ανακοινώσεις αναχωρήσεων και σπαραχτικές αγκαλιές.
Παίρνω μια βαθιά ανάσα κι έρχομαι να σε βρω
μωρό μου
μ' ένα μαχαίρι στην τσέπη κοφτερό.

Πριν μπω στο τρένο σου αγόρασα δυο σοκολάτες
έτσι για να μην έρθω με άδεια χέρια,

έτσι για να μην καταλάβεις το θάνατο.


(από τη συλλογή  Το σκοτεινό αγγελάκι και το δέντρο)