Η ΚΗΛΙΔΑ
Καθώς ξύπναγα το πρωί έβηξα
και βγήκε από το στόμα μου
μια μεγάλη κηλίδα αίμα.
-Τι λοιπόν, αρχίσαμε πάλι τα παλιά;
αναρωτήθηκα.
Όταν όμως κοίταξα καλύτερα
είδα ότι δεν ήταν κηλίδα
αίμα, αλλά ένα κατακόκκινο
λουλούδι που ανοιγόκλεινε
και παραμιλούσε
Ο ΜΑΥΡΟΣ ΚΟΚΟΡΑΣ
Γέλασε
ο μάυρος κόκορας
όταν του είπαν
πως θα τον σφάξουν
όταν όμως ήρθε η ώρα
η κακιά η ώρα
έκλαψε ο μαύρος κόκορας
έκλαψε ο μάυρος κόκορας
ΤΑ ΝΑΥΑΓΙΑ
Μακριά στον ορίζοντα γίνεται
ένα ναυάγιο¨ είναι πολύ μακριά
και δε γνωρίζουμε τους πνιγμένους,
τους φίλους και τους συγγενείς που
τους θρηνούν.
Αλλά κι εδώ κοντά γίνεται ένα άλλο
ναυάγιο, κι αλίμονο, ξέρουμε
τους πνιγμένους, καθώς και τους
φίλους και συγγενείς που τους θρηνούν.
Η ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ
Καθώς γύριζα σπίτι μου χτες τα μεσάνυχτα
συναντήθηκα με τον Διάβολο.
- Πώς από δω; τον ρώτησα.
- Έχω να πάρω δυο τρεις ψυχές
κάπου κοντά, μου απάντησε.
Και καθώς διάκρινε μιαν ακαθόριστη
έκφραση στο πρόσωπό μου...
- Μην ανησυχείς, δεν ήρθε ακόμα
η σειρά σου, έχεις ακόμα καιρό
για να ταλαιπωρηθείς πάνω
σ' αυτή την απαίσια γη.
Και λέγοντας αυτά, εξαφανίστηκε.
Τώρα, δεν ξέρω αν πρέπει να χαρώ
ή να λυπηθώ με τα λόγια του.
(από τη συλλογή: Ανάποδα γυρίσαν τα ρολόγια, 1998)
Καθώς ξύπναγα το πρωί έβηξα
και βγήκε από το στόμα μου
μια μεγάλη κηλίδα αίμα.
-Τι λοιπόν, αρχίσαμε πάλι τα παλιά;
αναρωτήθηκα.
Όταν όμως κοίταξα καλύτερα
είδα ότι δεν ήταν κηλίδα
αίμα, αλλά ένα κατακόκκινο
λουλούδι που ανοιγόκλεινε
και παραμιλούσε
Ο ΜΑΥΡΟΣ ΚΟΚΟΡΑΣ
Γέλασε
ο μάυρος κόκορας
όταν του είπαν
πως θα τον σφάξουν
όταν όμως ήρθε η ώρα
η κακιά η ώρα
έκλαψε ο μαύρος κόκορας
έκλαψε ο μάυρος κόκορας
ΤΑ ΝΑΥΑΓΙΑ
Μακριά στον ορίζοντα γίνεται
ένα ναυάγιο¨ είναι πολύ μακριά
και δε γνωρίζουμε τους πνιγμένους,
τους φίλους και τους συγγενείς που
τους θρηνούν.
Αλλά κι εδώ κοντά γίνεται ένα άλλο
ναυάγιο, κι αλίμονο, ξέρουμε
τους πνιγμένους, καθώς και τους
φίλους και συγγενείς που τους θρηνούν.
Η ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ
Καθώς γύριζα σπίτι μου χτες τα μεσάνυχτα
συναντήθηκα με τον Διάβολο.
- Πώς από δω; τον ρώτησα.
- Έχω να πάρω δυο τρεις ψυχές
κάπου κοντά, μου απάντησε.
Και καθώς διάκρινε μιαν ακαθόριστη
έκφραση στο πρόσωπό μου...
- Μην ανησυχείς, δεν ήρθε ακόμα
η σειρά σου, έχεις ακόμα καιρό
για να ταλαιπωρηθείς πάνω
σ' αυτή την απαίσια γη.
Και λέγοντας αυτά, εξαφανίστηκε.
Τώρα, δεν ξέρω αν πρέπει να χαρώ
ή να λυπηθώ με τα λόγια του.
(από τη συλλογή: Ανάποδα γυρίσαν τα ρολόγια, 1998)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου