ΓΕΥΣΗ ΠΕΠΡΩΜΕΝΟΥ
Λιγόστεψε, εσώθη μου η φωνή.
Καταλαβαίνω τη γλώσσα μου ωμή.
Τώρα το λόγο έχει η νύχτα.
Τα δόντια της δείχνει και τα νύχια
σαν πάει μία λέξη να χαράξει.
Έτσι, έχω στα μάτια σου αράξει.
Το είδωλό μου μέσα τους μισό.
Τα λόγια που θα σου 'λεγα μασώ.
Έχω το βλέμμα ερωτευμένου
που γεύεται μια δόση πεπρωμένου.
ΑΥΤΑΡΚΕΙΑ
Στον κόρφο μου ζει ένα φίδι.
Μαζί μου ήρθε και θα φύγει.
Κόβει απ' τη σάρκα μου και τρώει.
Κουλουριάζεται στο ίδιο μπόι.
Με μάτια από φως κοκκινωπό
μέσα μου στάζει αίμα νωπό.
Ανοίγει νέες φλέβες, με πνίγει.
Το άδειο του δέρμα με τυλίγει.
Βουτώ στη θάλασσα της νάρκης.
Από φαρμάκι είμαι αυτάρκης.
ΕΞΑΙΡΕΣΗ
Άφησα το σώμα μου ανοιχτό όταν φανείς.
Σπρώξε την πόρτα απαλά. Μέσα κανείς
δεν κατοικεί. 'Εφυγα κι έμεινε βορά
στο σκύλο χρόνο που κουνάει την ουρά.
Μονάχα κάθε άνοιξη επιστρέφω
ανοίγω τα παράθυρα, το βλέμμα στρέφω
στις ρωγμές που αυλακώσανε το δέρμα -
ένα δίχτυ από ρυτίδες δίχως τέρμα.
Έξω το σκυλί γαβγίζει. Βγαίνω μόνη.
Κατ' εξαίρεση ορμάει και με δαγκώνει.
ΧΑΝΤΡΕΣ
Το σκοτάδι μάς κοιτάει από παντού.
Το μόνο που σπάει το φράγμα του ορατού.
Τα μάτια του πετράδια από γυαλί.
Πράσινα, κίτρινα, μπλε, πορτοκαλί.
Όπως τα μάτια ανθρώπων που είχαμε
αγαπήσει όσο ακόμα υπήρχαμε
στο φως. Τα κοιτώ και μ' αποστρέφονται.
Τη νύχτα τα πάντα επιστρέφονται.
Χάντρες τα περνώ στου βίου μου το νήμα.
Παίρνω στο λαιμό μου όλο το κρίμα.
Η ΜΟΥΣΑ
Ο ποιητής πάσχει από δόξα.
Σε κάθε ποίημα η ίδια λόξα.
Τη Μούσα κατηγορεί ευθέως
που δεν τιμήθη ως κορυφαίος.
Η επιθυμία κύκλους κάνει.
Μοναδική ελπίδα η κάννη.
Οι κριτικοί βοηθείας χείρα
τείνουν και η Μούσα του χήρα
μένει να περιμένει πάντα
τη δόξα και τον ανδριάντα.
(Απώλεια λήθης, Οι εκδόσεις των φίλων 2019)
 |
| Rene Magritte - Memory 1 |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου