ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΤΙΛΗΣ (8)

                    Τη Νύχτα

Τη Νύχτα έφτασα στη θάλασσα.

Ήταν βουβή και πάνω της τ' αστέρια.
τ' αμέτρητα κι ολόλαμπρα επίθετά της.



                 Τα δεκανίκια

Θα μπορέσω, έλεγε, θα μπορέσω!
Στα δόντια του κρατούσε τ' όνομά της.
Αν το κατάπινε θα πέθαινε
αν το 'χανε θα γκρεμιζόταν.
Θα μπορέσω έλεγε
Θα μπορέσω:
Σ' όλο τον κόσμο αντηχούσανε
τα δεκανίκια του.


          Απομνημονεύματα επιβάτου 

                         ΙΙ

Από τ' ανοιχτό παράθυρο
κερματισμένος κοίταζα
τις αποστάσεις
να φεύγουνε σε γρήγορα τετράγωνα.
Τα στοιβαγμένα σφυρίζανε
στο σελοφάν.
Κάποιοι μασούσαν
γκρεμισμένοι στις εφημερίδες.
Μόνο η υπανάπτυκτη ψυχή μου τραγουδούσε
ασπρόμαυρη
μέσα στο σάλο της πολυχρωμίας.

Δεν έβλεπα άλλον μονοσάνδαλο επιβάτη
σε τούτο το κινούμενο πραιτώριο.


                      Ο τοίχος

Πράσινο φύλλωμα ο νους μας που στερεύει
το φως της μέρας κοντακιά στην ωμοπλάτη
τη νύχτα ο τοίχος σα στουπόχαρτο που πίνει
 την υστερία προδομένης κόρης
το γδούπο του κορμιού που παραδίδει.

Χρόνε με τα σφυριά
τ' αμόνια σου και τα δρεπάνια
σε ποια στιγμή τον τοίχο τούτο
θα θερίσεις;

Kandinsky. Black Violet

                 Φυσικοί γάμοι

Κάποτε θα παντρευτώ ένα ζώο
μιαν εύπλαστη κοίτη να κυλώ τα νερά μου-
η μια θήκη να αποθέσει ο σπρώχνων
το μυστικό του της Δημιουργίας.
Δε με αφορά! Οι προϋποθέσεις της Δημιουργίας
παραμένουν για μένα ακατανόητες.
Η ετερογενία των σκοπών
θα ικανοποιούσε έναν μη -αχάριστο πλάστη.
Εμένα, ένα συγκεκριμένο δημιούργημα,
με ικανοποιεί να αθροίζω σε ένα μόνο κορμί
τα σκοτεινά περιστατικά
μιας τυπικής μέρας της Δημιουργίας.



                        Χόμο

Είναι ο λογικός άνθρωπος που περιμένει στη στάση
ο Χόμο Σάπιενς που περιμένει ένα επείγον τηλεγράφημα.
Σου 'ρχεται Χόμο η κλήση απ' τον ουρανό
      με χελιδόνι ή με περιστέρι
      με του αρχάγγελου το χέρι.



              Θεός αναίτιο ξυπνητήρι

Αντηχείς, κύριε, αναίτιο ξυπνητήρι
στην ατέλειωτη νύχτα του σώματός μου.
Έλεγα πως θα ζήσω για πάντα το σκοτάδι
    της πέτρας
τον ύπνο του πουλιού που ολοένα ταξιδεύει
καθώς το νεύρο του νερού μέσα στο βράχο.

Η νύχτα η θάλασσα ο άνεμος η άμμος
οι σιωπηλές σφαίρες στα βρόχια των
   γαλαξιών.
Όλη η φύση πετά με τον αυτόματο πιλότο.
Και μόνο εμάς συντρίβουν τα σφυριά του
     λόγου σου.


                  Το δέντρο

Είμαι ο άνθρωπος
που βρέθηκε νεκρός στο δέντρο.
Προσπάθησα απελπισμένα να πετάξω.
Προσπάθησα τουλάχιστον να κατεβώ.
Απεγνωσμένα ζήτησα να κ α ρ π ω θ ώ.

Έπεσα κι έσπασα το πνεύμα μου.

Δεν ήμουν ακριβώς πουλί.
Δεν ήμουν άνθρωπος εκ γενετής.
Ήμουν για πάντα
αυτός που βρέθηκε νεκρός στο δέντρο.


(Υπέρ των καρπών)