ΕΛΕΝΗ ΜΑΡΙΝΑΚΗ (7)

Αειθαλές τοπίο
κάτι σου πήρε σήμερα
ο άνεμος
και βουλιάζεις.
Σε αφύλακτα μονοπάτια
η νύχτα επωάζει σκοτάδι
με βράγχια ψαριού αναπνέει
το νεράκι σου.
στήνει παγίδες στα φυτά
και καταπίνει
τα αναφιλητά τους.

Σπασμένο πόδι τριγυρνά
το φεγγάρι
κουτσαίνουν οι δρόμοι
στις στροφές.

Ανυποψίαστα κοντά σου
ο γκρεμός
λειαίνει τις πέτρες του
και σε περιμένει.

                        *

Όλη η νύχτα σε ίλιγγο
Με μεταλλικές γωνίες
στερεώνω τη φωνή μου.
Ράφια γεμάτα ως επάνω
συλλαβές
αρθρώνω τα απαραίτητα
να καταλάβεις.

Τα μάτια ξέρουν καλύτερα
να πονούν
ανοίγοντας μικρές σιωπές
πέφτουν οι χείμαρροι
στο ποτάμι
πλημμυρίζει ο χώρος υποδοχής
δεν έχει άλλο δωμάτιο
για σένα
ενυδρείο το σπίτι από προχθές
αναπνέει σαν ψάρι
με δανεικό οξυγόνο.

Έτσι θα είναι και η ξενιτιά.
Μια κόκκινη κουβέρτα
να μην φαίνεται το αίμα
που την ποτίζει.

                                *

Εξέχει η μέρα
περισσεύει από παντού.
η φόδρα του κίτρινου
δίπλα στη σκάλα
σπαράζει.
Όλο το αίμα μου
στον υπόνομο.
θα μείνω χωρίς
θα σκύψω να πιάσω
τη σκιά μου.

Μεταλλικοί ήχοι
στον ύπνο μου.
ο χρόνος έχει διπλάσια
δευτερόλεπτα
παγιδευμένα αναφιλητά
όψη θολή του καθρέφτη.
Κατεβάζει χιόνι από τα βουνά
το λιώνει στο πάτωμα.

Μυρίζει χειρουργείο
μην κουνηθείς
το έργο υπόσχεται
καλό τέλος.

                               *

Φυσά η θάλασσα αγωνία.
μιαν εγκατάλειψη
από το μέρος του βοριά.

Πέτρινο απολίθωμα
το βουνό
κομμένο κάθετα
σκουριάζει.

Σε καθρέφτες θολούς
ξεφτίζει η ζωή μου
ξεχνώ τα περισσότερα.
τα άλλα τα έχουν κρατήσει
για πάντα οι φωτογραφίες
στην ασπρόμαυρή τους
επιφάνεια.

Σαν τις βυζαντινές εικόνες
που δεν έχουν προοπτική.
Όλα καταγράφονται
στο πρώτο πλάνο.
Ο υπόλοιπος κόσμος
χαμένος.

Νικόλας Λύρας, leaving

                            *

Μικρές ευθείες γραμμές
χαράζεις με ξυράφι
πάνω στις ιστορίες σου.
τήκεται κόκκινη η νύχτα
γάζες λευκές εξατμίζουν
τον χρόνο
σκεπάζουν με προσοχή
τα χέρια σου.

Πού έχεις τις πληγές; σε ρωτώ.
Στο άλλο δωμάτιο, απαντάς,
πριν από χρόνια
ναυάγησε ένα πλοίο.
από τότε βαθύ μελάνι
στο δέρμα σου
έγραψε άγκυρες
και σε τραβά προς τα κάτω.


                            *

Κίτρινο χρώμα ενυδρείου.
εσύ μισός πίσω απ' την πόρτα.

Φεύγω σου λέω
και δεν κάνεις βήμα
μια κίνηση αποχαιρετισμού.

Ανοίγουν οι γωνίες
του κτιρίου
και το ασανσέρ
ζεστό στόμα
με καταπίνει.

                              *

'Εχω μια θλίψη
από πάγο
μια κουκκίδα πάνω
στο δέρμα
που αποσιωπάται
μια μεταλλική μοναξιά
πράσινη
όπως τα καράβια.

Γυαλίζει σκοτάδι
τρίζουν
οι μισάνοιχτοι φόβοι
στο βυθό
ψάχνω το κλειδί
ν' ανοίξω τις λέξεις
πέφτουν και σπάνε
σαν ρόδια
γίνονται συλλαβές
δεν μπορώ να μιλήσω.


(Τώρα αίμα)