ΧΡΙΣΤΟΣ ΛΑΣΚΑΡΗΣ (11)

                                                  Η ΜΥΓΑ
                                 (ή μήπως η ψυχή του)

Κανένα όνειρο,
κι οι λεπτοδείχτες να ψαλιδίζουνε το χρόνο
μ' ένα ρυθμό μονότονο.
Άλλαζαν στο ημερολόγιο οι μέρες
εκείνος γέρναγε
ενώ μια μύγα
παγιδευμένη μαζί του στο γραφείο
όλο πάνω στο τζάμι εριχνότανε,
όλο πάνω στο τζάμι.


                                    ΠΑΝΩ ΚΑΙ ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΗ ΛΕΞΗ

Να υψωθώ
πάνω και πέρα από τη λέξη

στης ποίησης να μπω
την καθαυτό περιοχή
όπου
κανένα ωδικό πουλί
ή χλόης μουσική

παρά μονάχα ουρανός
και κείνο
τ' αγριοκυπαρίσσι.


                                   ΑΥΤΑ ΤΑ ΔΕΝΤΡΑ

Αυτά τα δέντρα,
αυτά τα ολάνθιστα
χαρούμενα δέντρα,
το ξέρουν άραγε
το έχουν καθόλου υποπτευθεί
πως θα 'ρθει ο καιρός της λύπης

καιρός που θα θυμούνται μονάχα.


                                      ΑΥΤΑ, ΩΣ ΠΡΟΣ ΤΗ ΖΩΗ

Πρέπει να πεθαίνει κανείς ολότελα
όταν είναι μισοπεθαμένος.
Να βρίσκει το θάρρος να τελειώνει.

Αυτά,
ως προς τη ζωή.

γιατί η ποίηση,
τους αγαπάει τους απελπισμένους.


                                          ΤΑ ΡΟΔΙΑ

Η μέρα ήτανε ζεστή
και τα ρόδια
να κρέμονται στου πάρκου τη μικρή ροδιά
σαν παραγινομένα όνειρα,
δείχνοντας μέσα από βαθιά σκασίματα
το κόκκινο γέλιο τους.

Η Μαίρη, μια κοπέλα, είπε:
καιρός να κοπούν.


                                     ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ

Είμ' ένας άνθρωπος της πόλης, έλεγε.
Δεν ξέρω τίποτα από κήπους,
τίποτα απ' του καιρού το πέρασμα.
Ξέρω μονάχα από μοναξιά,
το δολοφόνο που έρχεται τη νύχτα
και το αλύχτημα του ρολογιού το χάραμα

όταν ξυπνάει το ασανσέρ
και κατεβαίνει ο πεθαμένος.


                             ΚΑΠΟΙΟΣ ΣΚΑΒΕΙ ΣΤΟ ΥΠΟΓΕΙΟ

Είναι μέρες τώρα
που γύρω στα μεσάνυχτα
ακούω κάποιον στο υπόγειο να σκάβει.

Σκάβει αργά
χωρίς να βιάζεται.

                               
                                              ΕΥΤΥΧΩΣ

Υπήρξα,
αλλά στο "λίγο".
Ευτυχώς!
Μες στο "πολύ"
θα χανόμουνα.


                                              ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ

"Γεννήθηκα", γράφει,
"σε ένα σπίτι φωτεινό
και έπαιξα μέσα στους κήπους".

Ακολουθούν μισοσβησμένες φράσεις.

κι απότομα
σταματάει η γραφή
με ένα βογγητό

αφήνοντας όλόκληρη σελίδα άδεια.


                                  ΤΙΠΟΤΑ ΠΑΝΩ ΤΟΥ ΔΕΝ ΠΡΟΔΙΔΕΙ

Αντιμετώπιζε τις Κυριακές με ποιήματα.
Όσο για τις υπόλοιπες ημέρες της βδομάδας
εργάζονταν
όπως κι εσύ.


                        Ο ΑΝΑΣΤΗΜΕΝΟΣ ΛΑΖΑΡΟΣ ΔΙΑΛΟΓΙΖΕΤΑΙ

Ακούστηκε πως αναστήθηκα,
πως γύρισα πάλι στη ζωή,
και είμαι ζωντανός
όσο και πρώτα.
Μπορεί να είναι κι έτσι.

Όμως,
ας μη γελιόμαστε.
Όσο και να αναστηθείς,
η παγωνιά του πεθαμένου
μένει.

Νικόλας Λύρας, the mirror on the window