ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΘΑΝΟΓΛΟΥ (6)

 

Μάταιες ακροάσεις

Ι

Στη στερνή λουρίδα μιας νωπής ανάμνησης
ξυπόλητη,

με βήμα σημειωτόν

με προσπερνούσαν τα πράγματα.

Μάταιη και η εγκαρτέρηση

για δυο χρυσά σαντάλια

και μια ακρόαση από σένα.

Βυσσινιές ανθισμένες τα χείλη σου

ψέλλιζαν προσευχές με τη συνοδεία

ενός γραμμοφώνου κρυμμένου

στον κορμό μιας ακακίας

που έσβηνε κάθε ταλάντωση του χρόνου.

ΙΙ

Άλλοτε πάλι

μετά από φορητές νύχτες

σε κήπους σπαρμένους με τραγούδια,

έρχονταν δυσκίνητα τα μεσημέρια

με ειδήσεις

από μέρη όπου συρρικνώνονταν τα καθημερινά πράγματα.

Τα δάχτυλά σου

πέντε μικρά στρατιωτάκια

έχυναν το αίμα τους

σε λευκά πεδία μαχών.

Έξω από το σπίτι

ολόκληρη η νύχτα μια αχίλλειος πτέρνα

έπαιρνε λίγο να κοκκινίζει.

Λεπτοδείχτης ο χρόνος

                                                Με τα πρώτα κρύα

                                                οι ίσκιοι των δέντρων

                                                προμήνυαν την ερημιά των ποιημάτων.

Ακινητοποιημένος ο χρόνος

σφυρηλατούσε μορφές στην πέτρα

οι ώρες μου κλαίγανε πάνω στο στήθος του φεγγαριού.

Χάθηκε ο λεπτοδείχτης της μνήμης μου

κι ούτε ο Αύγουστος μπορούσε να με παρηγορήσει

προσφέροντάς μου μια αναμάρτητη πανσέληνο

με ξελογιασμένα άστρα.

Τα ξημερώματα

τραβούσα κατά τον ήλιο

κι άρχισα να ζωγραφίζω πάλι τον έρωτα

στα σκοτωμένα αγάλματα.

Πεταλούδα στα χείλη

Το τέλος ακόμη μακριά

ακινητοποιημένος ο χρόνος

μοίραζε ώρες σε αποκόμματα εφημερίδων

ξέβραζε πτώματα με λάμψεις ψαριών.

Τα χείλη μου τσιγάρα

έκαιγα ξάστερες λέξεις.

Τα τζάμια του κήπου νοτισμένα

δεν έδειχναν τίποτα απ' έξω.

Σταμάτησαν όλα.

Το τέλος ακόμη μακριά

σκοτωμένα φύλλα στα χέρια μου

και το ρολόι να δείχνει πάντα νύχτα.

Μαύρη πεταλούδα η ψυχή

βγήκε απ' το κουκούλι της

έκατσε πάνω στο μολύβι μου.

Προοπτικές

Ι

Κοιτώ τις ξεβαμμένες από ευτυχία γυναίκες

σε στάση νηστείας απ' τη ζωή.

Σκέφτομαι πως τίποτα

τίποτα

πια δεν περιμένουν.

Ούτε δάση

ούτε θάλασσες

ούτε ουράνιους θόλους

ζωγραφισμένους σε επίγειες σπηλιές.

Το λεωφορείο περιμένουν

να τις πάει σπίτι τους.

Τσαλακωμένα λάβαρα τα φουστάνια τους

στις χαρακιές της ζωής.

ΙΙ

Άλλοι δρόμοι ανοίγονται μπροστά μου.

Παίζω παιχνίδια στο μυαλό μου

μ' όλα τα σακατεμένα σώματα που συναντώ

σκέφτομαι αν ταιριάζουν με το δικό μου.

Με την πρώτη ευκαιρία ερωτοτροπώ

χάνοντας έννοιες και ορισμούς.

Χάρτινοι οι ορίζοντες γκρεμίζονται

φαίνεται το ψεύτικο από πίσω.

Γίνομαι τότε ξαφνικά το νοτισμένο τζάμι

σε αστικό λεωφορείο

ζητώ εσένα

να χαράξεις ένα σύνθημα επάνω μου

μια λέξη

και μέσα από αυτή

να βλέπω το τοπίο να κινείται.

(αναπαράσταση, εκδόσεις Πικραμένος 2019)

Edward Hopper- Room in Brooklyn