ΕΛΕΝΑ ΠΟΛΥΓΕΝΗ - ΑΝΑΓΛΥΦΗ (εκδόσεις ΡΩΜΗ 2021)

                         

                                                  Ρομαντισμός

Δεν την ξεχνώ, στο μυαλό μου κοιμάται, έχω κλειδώσει τα χέρια της στις πιο αιχμηρές του γωνίες. Εκείνη περπατά στον λαβύρινθο, στα όρθια σύμβολα κοιτώντας πάντοτε κάτω. Οι κόρες των ματιών της γυαλίζουν, σχηματίζονται μέσα τους ευθείες γραμμές. Τις σχεδίασα προσεκτικά με τον χάρακα και φύτεψα στο μήκος τους ωραία λουλούδια, για να 'χει κάτι να βλέπει στο δρόμο, να ξεχνά το φόβο που της κλείνει τα πέταλα. Έκοψα κι ένα φεγγάρι στρογγυλό και το κρέμασα δίπλα της, έτσι, για να ξεγελιέται.

                        

                                                       Μάχες

Προχωρούσε μπροστά και την ακολουθούσε μια πομπή από φωνές που διηγούνταν όνειρα κι ιστορίες. Πύκνωναν, πύκνωναν, γίνονταν μάχες, σε κάθε πτυχή του μυαλού έστηναν στρατόπεδα. Έβγαιναν τότε οι στρατηγοί με τις στολές τους, περήφανοι, με ψεύτικα όπλα έδιωχναν τους εφιάλτες. Δίπλα τα έντομαι κι οι σαύρες γελούσαν, γελούσαν. Οι λοχίες, χαμένοι, έπαιζαν με νεροπίστολα. Αόρατες ξαναγύριζαν οι φωνές στα περιβόλια. Κάτω απ' τα δέντρα, κούρνιαζαν γυμνοί στρατιώτες.

(Πρώτη δημοσίευση thraca.gr, 30/1/2020) 

                                                         Δάκρυα

Δεν ήταν πια εκείνη. Ήταν όλα τ' άλλα εκτός από κείνη. Ήταν το βλέμμα τους ανάστροφο στα πράγματα, ήταν τα πράγματα τα ίδια. Ήταν όλα όσα αυτοί προσπαθούσαν να είναι, ήταν χιλιάδες διαφορετικές φωνές στο μυαλό της. Ο θώρακάς της σαν μίσχος πάλευε να συγκρατήσει το τοπίο, που έκθαμβο έρεε κάτω απ' τα μάτια της κι εξατμιζόταν.

(Πρωτη δημοσίευση andro.g, 23/6/2019)

                                                       Μουσική

Εκείνη είναι απλώς τόξο. Δέχεται το βέλος αδιαμαρτύρητα. Απ' αυτό περιμένει να δει την κατεύθυνση. Υποκλίνεται σαν να πρόκειται για εξουσία. Δεν υπάρχει δικαιολογία για ό,τι γέρνει στο έδαφος. Είναι υποχρεωμένη να βρει τη λύση. Τα δάχτυλά του ετοιμάζουν την έκρηξη. Τεντώνεται σαν χορδή. Μια απαλή, μεστή συγχορδία δραπετεύει μέσα απ' τον θώρακά της.

                                                       Ψευδαισθήσεις

Προχωρούσε μπροστά ενώ το αυτοκίνητο με τα μεγάλα φώτα διέσχιζε το σώμα της δείχνοντας τον Δρόμο. Ύστερα άρχισε να πλέκει από το δέρμα της ρόδες, καρφωμένο σαν σημαία στην κορυφή του βουνού. Απο κει μπορούσαν να βλέπουν το φως του οι Απελπισμένοι, ξαναβρίσκοντας το Χαμένο Μονοπάτι, να πέφτουν στα γόνατα με την Αιώνια Πίστη πως ο Θεός αποθέτει πάντα στο πλευρό τους κάθε Τετέλεσται.

(Πρώτη δημοσίευση diastixo.gr, 23/2/2019)