ΛΙΑΝΑ ΣΑΚΕΛΛΙΟΥ (7)

                 

                ΣΥΝΑΡΜΟΓΗ

Στον πατέρα μου άρεσε η εικόνα της.

Ήμουν ζωντανή, δεν ήταν ζωγράφος.

Μόνο αυτή διαρκεί, μου ψιθύριζε.

Με κρατούσε στην αγκαλιά του σφιχτά

όπως ο Τσέκολι το καβαλέτο.

Διακρίνεις την κρυμμένη πηγή;

Μέσα στο στόμα του λιονταριού;

Στο προαύλιο, δίπλα στους τάφους;

Ίσως βαθιά στα πλατάνια;

Διάλεξα την πηγή υπαίθρια

αφού η παλάμη του με την

ατάραχη γραμμή της ζωής

θα κρυβόταν πάντα

πίσω απ' τον πίνακα.

                Η ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

 Την πίνει

και νιώθει

τον φλεβικό της βόμβο

καθώς οι μουσούδες

ψάχνουν τη γεύση του άγριου

το ρίγος

την πίνει

και αυτή νιώθει

πηγή

λιώνει το χιόνι

τα συμπιεσμένα μέταλλα

ρέουν

τότε ρηχή λιμνούλα

έπειτα

ο αντικατοπτρισμός -

η τέλεια συμπλήρωση

της γλώσσας

όπου οι νάρκισσοι χυμοί

στον εαυτό τους

χάνονται

μέσα.

                Η ΒΑΡΚΑ ΚΑΙ ΤΟ ΨΑΡΙ ΤΟΥ ΜΑΡΚ ΣΑΓΚΑΛ, ΠΟΡΟΣ 1952

Τη βλέπει απ' τη στεριά να σχηματίζεται

μια ψάρι, μια γοργόνα

και ξέρει πως κάτι στην αγάπη

είναι σκληρό και απόμακρο.

Είναι ψαράς και άντρας -

τον ταράζει η κίνησή της

στον ήρεμο Σαρωνικό.

Σε λίγο το τραγούδι του πόθου

σε λίγο η βουτιά¨

η βάρκα την αγγίζει

το δίχτυ τη φλογίζει

γίνονται ρίγη

φάσματα του χρωστήρα

γέννες του φεγγαριού.

                    ΣΤΙΛΠΝΟ

Κάθε πρωί στην παραλία

μάζευα σκαρτσίνες για δόλωμα.

Γεμάτος φύκια

σαν τα μαλλιά πνιγμένης ο βυθός.

Φοβόμουν να χώσω τα πόδια μου μέσα στα φύκια

μήπως οι σμέρνες και οι ψαλίδες τα δαγκώσουν.

Πιο πάνω ιππόκαμποι

μικρόφτεροι, καμαρωτοί,

γαριδούλες διάφανες

τόσο κοντά στο μπλε.

Ο βυθός έχει αλλάξει.

Αυτά έχουν πια χαθεί.

                    ΛΟΥΤΡΑ ΚΑΙ ΚΟΡΕΣ

Το θαλασσινό μπάνιο ήταν το γεγονός της μέρας.

Χάριν αυτού ένα ιδιωτικό θέμα κοινοποιείτο

χωρίς να το καταλαβαίνουμε. Δεν κάνει μπάνιο σήμερα,

είναι αδιάθετη, συνοδευόταν με το κλείσιμο του ματιού.

Έτσι όλοι οι μεγάλοι ήξεραν τον κύκλο του σώματός μας

και τ' αγόρια ένιωθαν πόσο ευαίσθητες ήμασταν στον καιρό,

πόσο εύκολα κρυώναμε στη θάλασσα

και μας πονούσε το στομάχι.

Κλεινόμασταν λοιπόν στο σπίτι,

παίζαμε επιτραπέζια και

προσποιούμασταν τις λυπημένες.

Απέξω η άλλη θάλασσα

σάρωνε τα μυστικά των λουομένων.

                ΠΥΛΗ

Όλη τη νύχτα πλάι του

στο ατέλειωτο πυροφάνι

ξοδεύω την άμμο

ξοδεύω το λάδι

σ' έναν όρμο, όπου εξαφανίζεται

η Κοιμωμένη.

Δώσ' μου το χέρι σου, παιδί μου,

ο καιρός πια ευνοϊκός.

Όμως εγώ προσέχω τον γκιώνη

και είναι αλάνθαστος κι είναι κοφτός

και δεν σαλεύει.

                Η ΚΑΛΑΥΡΙΑ ΟΠΩΣ ΤΗΝ ΕΝΙΩΣΕ, 1949

Η μητέρα πεθαίνει και ο γιατρός μάς σύστησε

σπίτι δίπλα στη θάλασσα,

οι κουρτίνες του ν' ανοιγοκλείνουν στην αύρα.

Αν κάποιος καλπάζει κάτω από τις λεμονιές,

το μαξιλάρι θα μυρίζει χλωρά κλαριά.

Τύχη, μοίρα, πεπρωμένο, ριζικό, κάρμα, κισμέτ;

Πες το όπως θες.

Βρήκαμε το σπίτι του.

Οι κλωστές μου κέντησαν

το σώμα του. Γίναμε ταίρι.

(Όπου φυσά γλυκά η αύρα, Gutenberg 2017) 

Marc Chagall-The Dolphin and the 300 Drachmas