MANOΣ ΜΙΧΑΗΛΙΔΗΣ (6)

ΑΔΕΙA

με φίλους μετά από τόσο καιρό

στρογγυλό τραπέζι καφέδες τσιγάρα

χαμογελαστά πρόσωπα

προβληματισμένα κεφάλια

αισθάνομαι χαρούμενος που είμαι κοντά τους

                                και είναι δίπλα μου

τέτοιες στιγμές το μόνο που σκέφτομαι

                                                είναι

                                                ο θάνατος

αλλά για στάσου,

                όλοι αυτό δε σκέφτονται;

AΘΩΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ

η σχετικότητα του χρόνου που έφευγε με άφησε ανέγγιχτο

«...πάντα θα φεύγει» σκέφτηκα

η γυναίκα συνέχισε να χορεύει δίπλα στη λίμνη

το θανατερό χορό της

σκουριά τρέχαν τα μπλε της μάτια κάτω απ’ το σεληνόφως

«...είμαι προδομένη, είμαι προδομένη» φώναξε υστερικά

«και ποιος δεν είναι;» γέλασα

η φιγούρα της έγινε διάφανη και τα μάτια της ξεθωριάζουν

πεθαίνει γλυκά γλυκά όπως όλες τους

   ΑΤΟΝΗ ΕΞΟΔΟΣ 717

μετά από πολύ καιρό βγήκα βράδυ, πήγα σε μια συ-

ναυλία του Morrisseyστη λιοσίων με ένα φίλο ήρθαν και

μια φίλη με τη φίλη της φιληθήκαμε με τη φίλη μου

όμως ήμουν ψυχρότερος σε σχέση με παλιά εκείνη ήταν

το ίδιο ψυχρή πάντα εγώ ήμουν ψυχρότερος όμως

άθελά μου μετακινήθηκα στο χώρο έμεινα μόνος σε

αποπνικτικά συναισθήματα και ατμόσφαιρα κόμπος

σφίξιμο

όταν τελείωσε η συναυλία βημάτισα προς την έξοδο κα-

τεβαίνοντας τις σκάλες πήρα το λεωφορείο της παλα-

τιανής το 717 όταν έφτασα στη στάση καληνύχτισα τον

οδηγό μπαίνοντας στο σπίτι η μάνα μου ρώτησε αν ήρθα

απ’ το κρεβάτι ξαπλωμένη και της απάντησα αρνητικά

Ernst Ludwig Kirchner

 ΕΛΠΙΖΩ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΣ

είπες: «άλλο η ηλικία άλλο τα χρόνια

η ηλικία είναι το πώς έχεις φερθεί στο σώμα σου

κι αυτό δεν έχει να κάνει με τα χρόνια

μπορεί να είσαι νέος αλλά μέσα σε ένα γέρικο σώμα

τα χρόνια είναι όλα αυτά που θες να κάνεις

όλες οι φιλοδοξίες σου

κι αυτό δεν έχει να κάνει με την ηλικία

μπορεί να είσαι γέρος κι ανήμπορος

αλλά μέσα σου να καίει μια φλόγα άσβεστη

και να θες να κάνεις τόοοοσα πράγματα...»

«είσαι πολύ νέα!» είπα

ΧΑΡΑΜΑΤΑ

σατανικές μάσκες

προσωπεία εκφραστικά

σχεδόν αχαλίνωτα

πάνω απ’ τις μάζες

ήλιοι σκοτεινοί

στο θόλο τ’ ουρανού

μίζερες φάτσες

φάτσες του χαμού

μηνύματα θανάτου

και σαπίλας

από τα σωθικά

της παναγιάς

με τράβηξαν τα γοερά τους κλάματα

χαράματα ήταν

όταν έχασα το θεό μου

και σκύβοντας

στον τάφο του

πατέρα μου

καθρεφτίστηκα

στα ολάνοιχτά του

μάτια

Η ΘΑΛΑΣΣΑ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ

«η θάλασσα μου αρέσει περισσότερο» είπες

«το βουνό είναι κάτι συγκεκριμένο

                κάτι στρογγυλό» (κι έκανες μια αγκαλιά με τα

χέρια σου)

                                «που σε τυλίγει

                                και απλώς είσαι μέσα του

ενώ η θάλασσα!

η θάλασσα είναι το απρόβλεπτο

είναι το κύμα που» (κι έκανες μια κίνηση να απλώσεις τα

χέρια σου λες και μπορούσες να αγκαλιάσεις τη θάλασσα)

«αλλάζει

κι αλλάζουν μαζί οι διαθέσεις

και δεν ξέρεις ποια θα είναι η συνέχεια...»

(Είδα μέρα μόνο με πλήθος)