ΔΗΜΗΤΡΑ Χ. ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ (7)

ΜΕΤΑ ΤΗ ΝΥΧΤΑ


Αν αυτή είναι η πρώτη ώρα της ημέρας
Ας μείνει εκεί με τη δειλία της.
Ας σφιχτεί στο παλτό της ανήσυχη.
Κανείς δεν είναι τόσο ξεκούραστος
Που να μπορεί να την περιμαζέψει.
Αν πάλι είναι μήνας ολόκληρος
Κι έχουνε τόσο αραιώσει τα μαλλιά του,
Αφού μ' έφερε ως εδώ ολομόναχος,
Ας μείνει στην αρρενωπή του θλίψη.
Ό,τι κι αν είναι αυτή η μουρμούρα της ομίχλης,
Ο ουρανός τραντάζεται κόκκινος
Σαν φούρνος που θα ψήσει τον χρόνο μου
Μέσα στ' αδιάκοπα σφυρίγματα της μπόρας.



Η ΑΝΤΟΧΗ ΤΗΣ ΠΑΝΔΩΡΑΣ


Γέλια σαν άτακτα κρίνα
Απ' το θαμπό το τζάμι στα χαρτιά μου
Στάζουν μια μυρωδιά αναχώρησης
Που δεν καταφέρνω να δέσω.
Σκόρπια τ' αφήνω στο μελάνι
Αυτών των αβέβαιων στίχων.

Ο κόσμος χαμογελά μουδιασμένα
Μπροστά στο θέαμα της πληγής.
Φαντάζεται πως θα υπάρξει χρόνος
Ή δεν φαντάζεται τίποτε,
Αγάπησε τ' άνθη του τάφου του.
Κι όλο κάτι απομένει γαμήλιο,
Κάποιο χάχανο, μια βροχή από ρύζι,
Μια γυναίκα σε χηρεία παμπάλαια
Που φρεσκάρει το νερό στο ανθοδοχείο.

Μ΄ έναν καγχασμό σαν βηχάκι
Χτυπούν δώδεκα. Στολίσου, Μάη...
Από τα πρώτα δευτερόλεπτα της γύρης
Όλη η πόλη κατάμονη.


Ο ΚΑΘ' ΥΛΗΝ ΑΡΜΟΔΙΟΣ

Δεν ξέρω αν βγαίνει από ταραγμένο ύπνο
Ή αν πράγματι ξεσπάει κάτι μες στο νου του,
Όμως σηκώνει τα μάτια του πάνω μου
Δικάζοντας τη φυσική μου παρουσία:
Θα έπρεπε να λείπω από δω!

Καλώς. Θα ζήσω μια συναλλαγή
Μέσα σ' ανατιναγμένα τζάμια.
Χαρτιά σφραγίζονται μ' ένα φτυάρι,
Που ρίχνει τα συντρίμμια πιο κάτω,
Σ' ένα πηγάδι ξερό.
Καίει η άμμος που σκεπάζει τα χρήματα.
Του χώνουν ένα μαντήλι στο στόμα,
Και υπογράφει σχεδόν με σουγιά.

ΚΟΥΙΝΤΕΣ

Σβήνει ο ήλιος παραμένοντας
Ο ήρωας του δράματός του.
Παίρνει μαζί του στα βαθιά
Το ρημαγμένο ηθικό του.
Αύριο πάλι θα κρατήσω
Τα παγωμένα χέρια σου.
Θ' ανάβουν πάνω στα βουνά
Σε συστοιχίες οι φλόγες.
Σκηνοθετεί η φύση ως όπερα
Ό,τι εγώ θα σου ψυθίριζα στ' αυτί σου.
Αλλά δεν είναι ο σπαραγμός των φαινομένων
Λόγος να μη μαζεύω ένα ένα
Τα ψίχουλα από αυτό που ακόμη είσαι.



ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΑΝΑΜΟΝΗΣ


Παιδάκια, χαρούμενες έριδες,
Αστραφτερή δορά ενός θηρίου,
Βιβλία, κραυγές ζούγκλας, σοκολάτα
Και μια καρδιά σφιγμένη που γελά
Με τέτοια έξυπνα καμώματα.

Η τηλεόραση υπολογίζει ψύχραιμα.
Όλοι θα προστατευτούν και θα γεράσουν.
Εκπέμπει κάτι απίστευτα γαλάζιο
Σαν από μαυσωλείο μισάνοιχτο,
Όπου μόλις αποτέθηκαν δώρα.



ΣΚΥΛΙΑ ΤΟΥ ΔΡΟΜΟΥ


Άπειρα μίλια μακριά απ' το σπίτι
Ταχτοποιώντας την κλωτσιά όπως όπως
Κοιτάζουν το όργανο της τάξης με τον τρόπο
Εκείνου που δεν έχει ιδέα τι άλλο
Να σκέφτεται γι' αυτόν ο Κύριος,
Και ποιος
Μπορεί
Να Του προτείνει
Τι.



 ΟΙ ΚΑΤΩ


Πέφτουν για ύπνο όπως γλιστράς σ' ένα στόμα.
Ξυπνούν σαν να ' χουν υποστεί κάποια μάσηση.
Πάνω απ' τις στέγες ανατέλλει
Το Δόντι.

Αυτοί εκεί κάτω δεν είναι όμορφοι,
Καθαροί, ευφυείς, πεπαιδευμένοι.
Όλοι αυτοί είναι μονάχα
Θρεπτικοί.


(Το ελάχιστο ψωμί της συνείδησης, εκδ. μελάνι)