ΕΛΕΝΗ ΚΟΛΛΙΑ (5)

ΕΠ ' ΑΟΡΙΣΤΟΝ

                         στη Γιολάντα Πέγκλη


Κι όμως ακόμα μας κατοικούν λέξεις
    που γυρεύουν τη σημασία τους
στη σιγή των ίσκιων και σ' εκείνο που όσο ζυγώνει
     ακόμα τόσο απέχει.
Λέξεις απλές
που η ρίζα τους πάει βαθιά
      εκεί που τ' αόριστο ποτέ δεν απέφερε γεύση.

Λέξεις που από καταβολής λόγου ασκούν εξουσία
       αίρουν τη σιωπή
όχι για να κομματιάσουν τη φωνή,
       ούτε για να συντάξουνε το χρόνο,
αλλά για να συνθέσουν εκείνη τη μία,
       την αέναα νεογέννητη,
             που πρόσταξε "Φως!".



ΑΝΑΓΚΑΙΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑ

Στο προσκλητήριο των αριθμών
εγώ θα παρουσιάσω μόνο γράμματα.
Θα ορθώσω το όνομά μου
σε αριθμούς ζυγούς και περιττούς
στον αριθμό δελτίου ταυτότητας
τηλεφώνου, μητρώου, λογαριασμού τραπέζης,
στον αριθμό προτεραιότητας που είναι απόλυτος.

Ο πρώτος αριθμός του λαχείου δε θα 'μαι ποτέ
μα σαν κάποιος που διαρκώς απ' το μηδέν ξεκινάει
μικρές κινήσεις αντίστασης θα αποπειραθώ,
χειρονομίες που ακυρώνουν τις εντολές
που κατάντησαν στρεψοδικία τη ζωή
και πληθύνθηκαν στη γη μεροδούλοι μεροφάγοι υποτελείς.

Κι ας ξέρω, κατά βάθος, ότι
οι αριθμοί δεν παίρνουν εύκολα τα γράμματα.



ΚΑΘΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΣ

     Οι μέρες μου
άγονη γραμμή μαθαίνουν τρόπους εξορίας,
απαγορευτικά για πράγματα καθημερινά και μελλοντικά σχέδια,
βήματα που αποφεύγουν συστηματικά τους ίσιους δρόμους
κι αναβάλλουν διαρκώς δρομολόγια για ό,τι είναι επόμενο.

     Τις νύχτες
άγγελοι γυρίζουν μέσα στον ύπνο μου
άρρωστα παιδιά που ψήνονται στον πυρετό
κι αποζητώ και το άλλο μου χέρι
που άυπνο στήνει μνήμες στον τοίχο,
να το βάλω κι εκείνο μέσα στο όνειρο
για να τραβήξω, να βγάλω επιτέλους,
      τη φτέρνα μου,
να τη θάψω ολομόναχη,
      δίχως το βέλος της,
δάκρυ οριζόντιο να το ξαπλώσω
      δίπλα στα μεγάλα κάθετα όχι.


ΜΟΡΦΟΛΟΓΙΑ

Κουράστηκαν τα λόγια μας και έγειραν
- αιώνες που τα μαστίγωναν οι βοριάδες -
κι η γλώσσα μας ό,τι ήταν να ειπωθεί,

                            το είπε¨

Μέσα σε νεκρική σιωπή μονολογεί η αγωνία.

Έφοδο κάνανε οι συμφορές
- εκείνες που θέλαμε να νομίζουμε νεκρές -
κι έχουνε χαραγμένο στο άγριο φρύδι τους
τη δική τους τελευταία λέξη που εκκρεμεί,

τη λέξη που κι από θάνατο περισσότερο τρομάζει.

Κι εκείνος που έψαχνε στον κόσμο
μια ήσυχη γωνιά ν' αναπαυτεί,
         μαθαίνει τώρα

πόσο τρομακτικά αναπόδραστη επικράτεια
         είναι η στρογγυλή γη.

Γιάννης Στεφανάκις - Προσμονή

 ΜΗ ΤΗΡΟΥΜΕΝΩΝ ΤΩΝ ΑΝΑΛΟΓΙΩΝ

Δεν υπάρχει απόσταση μεγαλύτερη
και πιο δύσβατη διαδρομή
από το χέρι ως το χαρτί.

Βγαίνω να περπατήσω βέβαια,

                     αλλά

δεν υπάρχει δάσος σκοτεινότερο
και πέρασμα πιο στενό
από τα πράγματα ως τ' όνομά τους.


(Από τα πράγματα στο όνομά τους)