ΜΑΝΟΣ ΜΙΧΑΗΛΙΔΗΣ (7)

                      αυτοβιογραφικό ποίημα


ερείπια της Ακαδημίας Πλάτωνος
Βία και Αδιαφορία
ρυάκια διατρέχουν το κεφάλι μου
το μέτωπο στον τοίχο του διαδρόμου

για άλλοθι λείανα τις γωνίες του προσώπου
ένα σύννεφο τρίχες
ευλόγησα τους ανθρώπους
και περίμενα


                                                     *


                      νυχτερινή σκηνή


αργά
νύχτα βαθιά
μεσάνυχτα
αργά

λούζομαι στην κουζίνα φως
ζω σε σκιές με ναφθαλίνη
κρύβομαι στη ντουλάπα

ο φωταγωγός ελαφρύς
κοιτάζει κάθετα
ένα κομμάτι ουρανού



                                                     *


                      κείμαι στην όχθη σου ξανά


μνήμες σα μνήματα βαριές
νωχελικά ίπτανται με βουητό σα μύγες
στο γυάλινο κρανίο μου αργές
κι όσο γερνώ πιο λίγες
μνήμες που αλλάζουν όψεις

με ανεπαίσθητη -σαν υποψία- δροσιά
ασύλληπτα βαριές ρίχνουν σκιές
κει που ανθίζαν γιασεμιά
στις εσωτερικές μου αυλές
που τρύπωνες να κόψεις

μνήμες σα βράχια στο λαιμό
ενώ στα μάτια σπάνε κύματα
τώρα που ανέβηκε η στάθμη σου εντός μου
τη δύναμη να δω -φωνάζω -δως μου
στην όχθη κι άλλα ξεβρασμένα θύματα
και πνίγομαι σε ένα λυγμό



                                                                     *


                     το μαντάρισμα του ουράνιου φορέματος


το πέπλο του ουρανού
χωρίς ντροπή
εγκλωβίζει ό,τι ενώνει

κι η διέξοδός του η μόνη
αν τύχει ολόγιομο φεγγάρι
ή κάποιο άστρο ως άλλη οπή
του κόσμου
το χέρι απλώνει
κλέβοντας φως από το φως μου

Μάνος Μιχαηλίδης, Tree lines and light

                     σπουδαίοι άνθρωποι


σπουδαίοι άνθρωποι
αν ήμασταν
θα ήμασταν
στις επάλξεις

και σε βιβλίων πτυχές
που γράφονται
σαν κύματα που σκάνε
στα βράχια των εξώφυλλων

και στα τραπέζια
θα ήμασταν
φύσεις νεκρές και μόνον




                                                                        *



                   το κρύο πρόσωπο του θανάτου


στης γης τις χαραμάδες
γλιστράει βρώμικος ο θάνατος
δεν έχει πρόσωπο
το επιβεβαίωσα στον καθρέφτη
το επιβεβαίωσα προσγειωνόμενος
στα ξερόχορτα σαν λεύκας χνούδι
το επιβεβαίωσα
βράδυ Φλεβάρη με χιόνι
ψαρεύοντας στον πάγο
το επιβεβαίωσα
όταν σαν μυρωδιά σιδήρου στ' αεράκι
είδα της παπαρούνας το βελούδο
να ντύνει το εσωτερικό των τάφων μας




                                                                       *



                     η ποίηση είναι


πίεση
είναι η λέπρα στα χέρια μου
οι οφειλές εκδοτικών
κι ακόμη να σιχαίνεσαι τους ανθρώπους
και να τους αγαπάς

ποίηση είναι ο θάμνος που μας κρύβει
και τα πεσμένα φύλλα της φτέρης
ένα κούτσουρο από ευκάλυπτο
όπου ξαποσταίνει μια μάνα
το καθαρό νερό
που βρωμίζεται από καθαριστικά
η βρώμικη σκέψη είναι οπωσδήποτε ποίηση

ποίηση η υγρασία και οι ξεφλουδισμένοι τοίχοι
η τελική μοναξιά της ασυνεννοησίας
το μαγικό ραβδί που θα τ' αλλάξει όλα
είναι η ποίηση




στη σιωπή, Αθήνα, Δεκέμβριος 2019

ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΑΝΕΜΟΔΑΡΜΕΝΑ- ΑΔΕΛΦΟΣΥΝΗ

Αδελφοσύνη

Η Αδελφότητα είναι μια σφιχτή έννοια.

Μας ακουμπά με τη διάθεση ενός κύματος.

Μας παίρνει μαζί της και μας αφήνει ξανά στη στεριά

                                                                                πιο λίγους.

Στεγνούς, μετά από τόσο ταξίδι.

Έχουμε χάσει για μια στιγμή τον εαυτό μας.

Μαθαίνουμε όμως να επιστρέφουμε

                                στη μοναξιά, χαμογελώντας.

Κοιτάζουμε πάλι την επιφάνεια της θάλασσας.

Δεν είναι χάδι πάνω στο δέρμα της Γης.

Δεν είναι απλώς ένας τρόπος να ξεπερνάμε τη θλίψη.

Νιώθουμε πως ανήκουμε σ’ αυτό το απειλητικό θαύμα.

Πως τα χέρια μας θα άντεχαν να κρατήσουν,

                τρέμοντας έστω, μιαν αλλιώτικη ανάσα.

Να συναισθανθούν το ρυθμό της, πέρα απ’ ό,τι

                                                υπαγορεύει η συνήθεια.

Κάπως έτσι αποφασίζουμε να κοιτάξουμε,

                                                για πρώτη φορά,

                                                ο ένας τον άλλον.

Δημιουργώντας έναν δεσμό που θα υπάρχει για πάντα,

ώς και στην άκρη της γης, στο πιο έρημο

                                                σημείο του Κόσμου,

έξω απ’ την ανθρώπινη πλάνη

στην απουσία των φθόγγων

μόλις ένα βήμα πιο πίσω απ’ την αλήθεια.