Αντιγόνη Βουτσινά (6)

                     Ο κήπος με τα λάθη

Είχε φυτρώσει μες στο σπίτι του
ο κήπος με τα λάθη
ώσπου μια μέρα,
πήρε το μεγάλο κλαδευτήρι
"δεν πάει άλλο", είπε
και βάλθηκε να κόβει
τ' αγριόχορτα.

Όταν τελείωσε
γύρισε να κοιτάξει¨

μα από παντού
έμπαινε
κίτρινη
η έρημος.


                      η αλκοολική μοδίστρα του ουρανού

Δεν μπορώ να δω τα πουλιά.
Αντικρίζοντάς τα,
βλέπω τις μαύρες κόπιτσες του ουρανού
που συγκρατούν τα τραύματά του.

Μετά, έρχεται το απόγευμα
κι η ράφτρα του πόνου πίνει τόσο πολύ
που αρχίζουν να τρέμουν τα χέρια της,
χάνει τις κόπιτσες
και αφήνει ακάλυπτο
για λίγο
το δέρμα του ουρανού.

Τότε, από εκεί
εγώ κοιτάζω την πληγή
κι εσείς το ηλιοβασίλεμα.


                              ο κηπουρός

Πίστεψε τόσο πολύ στους φανοστάτες
που ένα βράδυ
τούς είδε να ανθίζουν.

Ή μήπως
να φωτίζουν;

Αυτή τη λεπτομέρεια, βλέπετε,
δεν τη θυμάται¨
αλλά τι σημασία έχει
αφού αυτός ανέκαθεν
ήθελε να 'ναι
κηπουρός.


                        το μνήμα

Έζησε όλη του τη ζωή
ακίνητος.
Πάνω σε μια καρέκλα
να καπνίζει, να πίνει,
να σκέφτεται.
Σαν έπιπλο
πάνω σε έπιπλο.
Τόσο
που κάποιο βράδυ
ένα μικρό παιδί
του άφησε στα πόδια
ένα γαρύφαλλο.


                    μετρητής παραλίας

Αριθμούσε υπομονετικά
όλες τις πέτρες.
Σ' όσες μάλιστα, ήτανε μικρές
έβαζε δεκαδικούς
-τέτοια ακρίβεια-.

Το χειμώνα δεν είχε δουλειά.

Ανέβαινε στο παράθυρο
και περίμενε
το μεγάλο
κύμα.


                     χειροποίητη μητρότητα

Μια μέρα,
μη θέλοντας άλλο να διαφέρει,
έραψε στην κοιλιά της
την πάνινη κούκλα
των παιδικών της χρόνων.
"Φοβήθηκα
μη μείνουμε στο τέλος
οι δυο μας" της είπε
και τράβηξε

την τελευταία κλωστή.

Enzo Cucchi

(από τη συλλογή Το λάθος ποίημα)