Δήμητρα Αγγέλου (12)

Αυτό που κατόρθωσα να συγκεντρώσω
Δεν ήταν παρά μια αίσθηση
Μια αίσθηση με δέρμα
Η αίσθηση πως συναντώ τον εαυτό μου
Πολλές φορές μέσα στους δρόμους

Και πως είμαστε πολύ κουρασμένοι και οι δυο
Για να χαιρετήσει ο ένας τον άλλον


                            *

Όσο το στόμα μου είναι κλειστό ζητάει βοήθεια
   Και δεν ανοίγει παρά για να την αρνηθεί

                           *

Από μικρή...
Από τότε που έτρεχα και φιλούσα το χέρι του παπά
Ήξερα πως πάντα θα προσκυνούσα
Μα ποτέ δε θα πίστευα

                            *


Έκρυψα τη σιωπή στο στόμα μου
Έσφιξα τα χέρια
Έσφιξα τα δόντια
Πέταξα το κεφάλι μου στο πάτωμα
     και γονάτισα
Άριστες συνθήκες εξόντωσης
Άκουσα το δωμάτιο να λέει
Περίμενα λίγο έτσι
Μήπως και βγάλει χέρια αυτό
Τίποτα

                           *

Το κλουβί το είχα φανταστεί αλλιώς
Αυτό που μου δόθηκε δε με χωράει
Χωράει μόνο δύο


                            *

Το ανθρώπινο σώμα ποτέ
Όταν στ' αλήθεια το αγγίζεις
Δεν έχει περίγραμμα
Δεν έχει άνθρωπο


                             *

Αυτός είναι ο δρόμος μου
Προσπαθώ να σκεφτώ τι με ξέβρασε σ' αυτόν
Και πού να οδηγεί
Στο δρόμο μου σπάνια συναντώ ανθρώπους
Διασταυρώνομαι με δέντρα
Με ταλαιπωρημένες γάτες
Με μάτια που κρατούν για μια στιγμή και με αφήνουν
Σαν πυγολαμπίδες που λάμπουν για μοναδική φορά
Μετά κουράζομαι
Κάθομαι κάτω
Στην άκρη του πεζοδρομίου
Μπορεί να με κοιτούν παράξενα
Αλλά στ' αλήθεια δεν έχουν κανένα λόγο
Γιατί αυτός είναι ο δρόμος μου
Τόσα αυτοκίνητα πού πάνε;
Προτιμώ το δρόμο όταν νυχτώνει
Δεν είναι μεγάλος
Δεν ξέρω γιατί τον φοβάμαι
Σα να υπήρχε περίπτωση να με κρύψει για πάντα
Να με καταπιεί
Θα διακοσμήσω τον μεγάλο πλάτανο της στροφής με μια θηλιά
Στις γιορτές του βάζουνε φωτάκια
Ό,τι και να του βάλεις δε θα μιλήσει

Ο δρόμος μοιάζει με τη φλέβα μου
Και κάποια στιγμή θα ξαπλώσω στη μέση

Max Ernst

Δεν με τρομάζει ο θάνατος
Μόνο που μοιάζει να έχει πολλαπλασιαστεί
Δεν πρόκειται για έναν θάνατο
Αλλά για μια αρρώστια, μια μόλυνση
Ένα τοπίο ζωής
Όπου τίποτα δεν είναι ζωντανό
Και τίποτα δεν είναι νεκρό
Ένα τοπίο ζωής όπου όλα πεθαίνουν


                                *
Πεινάς;
Θα του πω
Μαγείρεψα!
Τι να πεινάει;

Όλη μέρα έτρωγε φύλλα δέντρων και σκοτάδι

                                *

Κάθε νύχτα βλέπω το Θεό
Έρχεται σε μια γωνιά στο δωμάτιό μου και πεθαίνει
Και δεν προλαβαίνω ποτέ να τον ρωτήσω
Γιατί να έρχεται εδώ;
Τόσος δρόμος από τους ουρανούς...
Μόνο και μόνο για να τον δω εγώ να πεθαίνει;


                                  *

Σηκώθηκα και τον ρώτησα αν βλέπει το ουράνιο τόξο
Μου είπε πως ναι
Τον ρώτησα πού ακριβώς το βλέπει
Μου είπε στον ουρανό
Με ρώτησε τι έχω κάνει κι είμαι έτσι
Του είπα πως έχω δει το ουράνιο τόξο

                                *

Πόσο θα παραμορφώσεις το πρόσωπό σου
Προκειμένου κάποιος να δει
Έναν ακόμη άνθρωπο


(από τη συλλογή Στάζουν μεσάνυχτα)