ΓΙΩΡΓΟΣ ΓΩΝΙΑΝΑΚΗΣ (2)

              ΦΙΛΜ ΑΙΦΝΙΔΙΑ ΚΟΜΜΕΝΟ  

Σαν κάποιο φιλμ που κόπηκε στη μέση·

το τέλος, βέβαια, το ξέρουμε

μα ποιος αντέχει να το δει;

Εσύ, Θωμά, το είδες...

                    Τι ειρωνεία 

φύλακας νεκροταφείου (στην ταινία)

και βοηθός παραγωγής.

Α, Θωμά, θυμάσαι;  Είχαμε wrap party

ηθοποιοί και τεχνικοί χορεύαμε και πίναμε 

Somebody put something in my drink.

Αίφνης, κάποιος σου έριξε κάτι στο πιοτό.

Ήταν η Λύπη, γνώριμη και ξένη.

Την άλλη μέρα στο τηλέφωνο, είπαμε να τα πούμε.

Όμως αλλιώς το θέλησε.

Μήνες μετά με ειδοποίησαν, το είδα και στο διαδίκτυο

            η μηχανή…  εξετράπη της πορείας…

            καρφώθηκε κυριολεκτικά…

διαβάζω βιαστικά σαν να περνώ σκηνές κακής ταινίας.

Βουβά τα χείλη. Κάτω από την άσφαλτο πενθεί

ένα λιβάδι που ανθεί από ασφοδίλι. 

       ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΡΗΜΟ ΤΟ ΔΩΜΑ ΣΟΥ, ΜΙΧΑΛΗ

Δεν είναι έρημο το δώμα σου, Μιχάλη·

το καθετί και κάτι έχει κρατήσει

τα ηχεία είναι νοτισμένα από νότες

τα ποτήρια ποτίσανε ξενύχτι

το τραπεζάκι τράβηξε

τις ατελείωτες κι ατέλειωτες κουβέντες.

Οι δίσκοι τα περιοδικά και τα βιβλία

έτσι ανάκατα βαλμένα φτιάχνουν λόφους

κι άνθη της θύμησης στο φως ανηφορίζουν.

Οι τοίχοι μείνανε όπως τους άφησες

ντυμένοι με αφίσες, στη γύμνια του λευκού

ζωγραφισμένα σύμβολα συνθήματα γραμμένα

χρονολογίες-χαρακιές γυμνώνουν μνήμες.

Τα χειρόγραφά σου, θαρρείς, έχουν μια θέρμη

κόντρα στο μάταιο και την υποκρισία

είναι η Dreamland από τον Mad Wizard

μια χώρα όνειρα και μάγεμα αγάπης.

Γιατί το όνειρο είναι στα χέρια μας

όταν δυο χέρια χαίρονται

και χάνεται όταν χωρίζουν

You don’t remember I ’ll never forget.

                       

Δεν είναι έρημο το δώμα σου, Μιχάλη…

Κι αν έχεις φύγει

τα cd  και οι κασέτες είναι στο ράφι

τα riff στο αρμόνιο και στις κιθάρες

τα πλήκτρα κι οι χορδές υφαίνουν μελωδίες·

τα αποτυπώματα ταυτοποιήθηκαν

στο λίγο φως του φεγγαριού.

Φίλε μου, τα τραγούδια σου μ’ αγγίζουν

–για λίγο–,  την απώλεια επουλώνουν.

Άραγε τι ράγισε και ποιες εικόνες πήρες;

Δεν ξέρω. Αλλά λέω το βλέμμα σου θα ήταν

ένας ήλιος χαμηλός την ώρα που βραδιάζει.

Και να, κάτω από την πόρτα σου που έκλεισε

ένας μικρός ορίζοντας χαράζει.

(Τι είπε το Ποτάμι, Στιγμή 2018)

Maurice de Vlaminck, Bateaux sur la Seine