ΕΙΡΗΝΗ ΜΑΡΓΑΡΙΤΗ (5)

Η ΣΙΩΠΗ

Κάνει πολύ καλό

το σπίτι κι η σιωπή.

Κι όταν σου λέει μπράβο η δασκάλα

να την ακούς

Δεν είναι λεφτά

τα αντικαταθλιπτικά

Το κρεβάτι

μόνο

να αλλάζεις σεντόνια

Βρεγμένα δάκρυα

τα μαξιλάρια

θα αρρωστήσεις

Τα όνειρα σου

να πλένεις τακτικά

Επιτρέπεται

και η χρήση μαλακτικού

Για να μυρίσει καλύτερα η αποτυχία

Οι 40 βαθμοί

θέλουν μπριζόλα

να μην ξεχάσεις να την βγάλεις από την κατάψυξη

και να τρως αργά

προσεχτικά

Οι μπουκιές χαλάνε τα δόντια

Πιες και λίγο γάλα

να θυμηθείς

πως ήσουν παιδί

Οι αναμνήσεις είναι κατάλληλες αυτή την ώρα

το σκοτάδι έπεσε προ πολλού

μια καινούργια δυστυχία ξημερώνει

Πέσε για ύπνο τώρα

ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ

Σήμερα πέθανε μια πεταλούδα
Στο σπίτι μου
Τη βρήκα δίπλα στο κρεβάτι
Άσχημη πεταλούδα
Και νεκρή

Μυστήρια του έρωτα,
δεν υπάρχει τίποτα πια που να μπορώ να κάνω
Εκτός από αυτό που πρέπει

Πήρα το μικρό άψυχο σώμα
και το έβγαλα έξω
Στη βεράντα
Στο κρύο
Να θαφτεί μες στον αέρα που φυσάει και
φεύγει

RELAPSE

Πέφτεις σε μια άδεια τρύπα

Με ένα πτώμα

Σε κάτι που ονομάζεις κρεβάτι

Κλείνεις το φως

Και ονειρεύεσαι

Μια συνουσία

Ή ένα χάδι

Υποτροπή

Στη σιωπή

Και στο κενό

Ανάρρωση

Λέω είναι

Να μπορείς να ελπίζεις

Μετά από ούτε ξέρεις πόσο καιρό

Ανάρρωση

Λέω είναι

Να μπορείς να ελπίζεις

Για κάτι απλό…

ΜΗΤΕΡΑ

Οι μικρές ζωές που ζούμε
Αυτό είναι το σημαντικό
Τα λεπτά μιας μέρας που δεν έχουν καμία σημασία
Αν σε αγαπώ;
Σε αγαπώ όπως κάποιος που είναι φτωχός
Σε αγαπώ
Χωρίς καμία πολυτέλεια
Μαγειρεύω τα φαγητά που τρως
Και βλέπω τα παιδιά μας να αναπνέουν σε δωμάτια άδεια
Δεν σκέφτηκα ποτέ να φύγω
Η ζωή για μένα δεν είχε τόση φαντασία
Να ξυπνάω δίπλα σου
Αυτό θα θυμάμαι
Αυτό
Κι ότι ίσως ποτέ δεν ζήσαμε εδώ στα αλήθεια

  

ΜΑΚΡΟΒΟΥΤΙ

Ανοίγει η πόρτα. Περιμένω να κατέβουν. Κάποιοι πετά-
γονται σαν την πρώτη ανάσα μετά από ένα μεγάλο μα-
κροβούτι. Κάποιοι αργά, σαν να βάζεις αντηλιακό μη σε
χτυπήσει ο ήλιος. Κάνω μια «τσουπ» κι ανεβαίνω. Κοιτάω
για θέση. Αυτός ο αγώνας να βρεις μια θέση. Κάθομαι εξα-
ντλημένη και μια κυρία με στραβοκοιτά.
– Ζούγκλα, κυρία μου. Ο πιο δυνατός κάθεται.


(Φλαμίνγκο, εκδ. Μελάνι)