ΜΑΞΙΜΟΣ ΤΡΕΚΛΙΔΗΣ -ανέκδοτα ποιήματα

             Ροδογύνη

Ω, πώς αγάπησες τον κερασφόρο
   στο ταπεινό, το ειρωνικό νησί
σώπασες μπρος στον αγγελιοφόρο
   αφού μονάχα η νύχτα δε μισεί.

Ω Ροδογύνη, μ' αίμα μαυροφόρο,
    θύμιζε η αγάπη περισσή
το κέρατο χρυσό και ανθοφόρο,
     εσταύρωσε ακέραιο το νησί.

Ωσάν περνά κανείς απ' τη γαλήνη
     αναπαυμένος μες στη σιγουριά
σφιχτά το έλεος, δεν το αφήνει
      κι ούτε στοχάζεται την πονηριά.

Ω Ροδογύνη, ανάσαινε βαριά,
      το κριάρι στα μάτια σου κλίνει.



   Μια μπαλάντα για όσους είναι μόνοι

Όσοι ένα θαύμα περιμένουν
θαμπώνουν κάπως λυπηρά
τάχα την έλλειψη μαθαίνουν
από τη δύσκολη πλευρά.
Βλέπουν τους άλλους πνιγηρά
και λίγο χάδι τους ζητούνε.
Ω, πόσο τα πάντα οδυνηρά
βλέπουν οι μόνοι και σιωπούνε.

Μονο τα χαίρε τους ζεσταίνουν
αρκεί να είναι σιωπηρά
μες στη θαμπάδα ομορφαίνουν
τα χείλη που  'ναι πορφυρά.
Τα βήματά τους τολμηρά
ακόμη κι αν δεν προσπαθούνε.
Ω, πόσο τα πάντα οδυνηρά
βλέπουν οι μόνοι και σιωπούνε.

Κι όμως ποτέ τους δε μικραίνουν
μένουν ακέραιοι στα σκληρά,
όσο κι αν πάντοτε πηγαίνουν
προς την αντίθετη μεριά.
Τις νύχτες ανάβουνε κεριά
και βάζουνε Σοπέν ν' ακούνε
ω, πόσο τα πάντα οδυνηρά
βλέπουν οι μόνοι και σιωπούνε.

Και μόνο μια -τάχα- μαχαιριά
μες στην καρδιά αναζητούνε,
ω, πώς τρεμοπαίζουν τα κεριά
βλέπουν οι μόνοι και σιωπούνε.