Άρχισε να φυτρώνει αυτό το πράγμα στο μέτωπο, αυτό το πράγμα, όπως με είχαν προειδοποιήσει. Στην αρχή σαν στίγμα ή ίσως ελιά, σαν κάτι ενοχλητικό που έστω για λίγο μπορείς να το ξεχάσεις. Αλλά ύστερα άρχισαν οι κουτουλιές, και αυτό έβλαψε πολλούς ανθρώπους. Ένα καρφί ήταν, ένα καρφί άρχισε να φυτρώνει στο μέτωπό μου. ίσως σε άλλους να έχει συμβεί ξανά, με εμένα ήταν η πρώτη μου φορά και κάθε φορά που μεγάλωνε έναν πόντο ήταν και πάλι η πρώτη μου φορά. Καθώς μεγάλωνε, έκανε το κεφάλι μου να τρίζει σαν γέρικο παρκέ. Κι όμως δε νιώθω πόνο, όχι περισσότερο από όταν τα νύχια ή τα μαλλιά μου μεγαλώνουν. Άκουσα πως αυτά μεγαλώνουν και μετά το θάνατο, θα ήθελα να μάθω τι θα γίνει με το καρφί, δεν ξέρω. Ευτυχώς η στάση των γύρω μου δεν άλλαξε -αν εξαιρέσουμε πως κανείς δεν θέλει πια να παίξει κουτουλιές μαζί μου. Θέλω να πω, ποτέ κανείς δε με πολυσυμπαθούσε. Και τώρα αντί να λένε "να εκείνος ο αντιπαθής", λένε "να εκείνος ο αντιπαθής με το καρφί στο μέτωπο". Δεν θα το έλεγα αλλαγή.
Καμιά φορά, ενώ κάθομαι ήσυχα στο πάρκο, ένα πουλί στέκει να ξαποστάσει στο καρφί. Εγώ το διώχνω με μια κίνηση μηχανική. Κοιτάζω τους ανθρώπους, τους γέρους με τους χαρταετούς, τους άστεγους, τις γυναίκες με τα καρότσια και τα παιδιά τους μέσα στα καρότσια. Σκέφτομαι, κάποιοι προτιμούν τα αγόρια, κάποιοι άλλοι προτιμούν τα κορίτσια, εγώ πάλι προτιμώ τα καρότσια. Είναι όμορφο να έχεις επιλογές.
Ύστερα ήρθαν οι γιατροί. Άρχισαν να μου μιλούν με μια ψύχραιμη φωνή. Με καθησύχαζαν. Δεν είχαν λόγο. Δεν ήμουν εγώ αυτός που τους φώναξε. Με πήραν απ' το πάρκο. Με πήγαν σε ένα κτήριο μεγάλο και οι διάδρομοι μύριζαν απορρυπαντικό. Άρχισαν τα συνέδρια. Εγώ περίμενα έξω από την αίθουσα, δύο ή τρεις μέρες ακίνητος. Επιχειρήματα, αναλύσεις, συγκρίσεις με άλλα φαινόμενα, διαγράμματα, χάρτες, ερωτήσεις, απαντήσεις και απορίες. Άκουσα κάποιον να λιποθυμά, κάποιον άλλο να καταφάσκει. Είδα κάποιον να φέρεται με αγωνία, κάποιον να περπατά αδιάφορος. Απαντήσεις, απαντήσεις, απαντήσεις.
Μια μέρα άπλωσαν τη φιλικότητά τους στους ώμους μου με χέρια καθησυχαστικά -δεν είχαν λόγο. Μου είπαν διάφορα. Δεν τα θυμάμαι. Τελικά, μου ανακοίνωσαν την απόφασή τους.
Μετά από ενδελεχή και εξεζητημένη έρευνα αποφάσισαν πως ένα καρφί φυτρώνει στο μέτωπό μου. Για το λόγο αυτόν αποφάσισαν να πάρουν τα μέτρα τους. Μου κρέμασαν έναν πίνακα στο μέτωπο. Έναν πίνακα που τώρα μου καλύπτει το πρόσωπο. Δεν θυμάμαι πώς ένιωσα, μα από τις αντιδράσεις έμοιαζαν όλοι ανακουφισμένοι, ενθουσιασμένοι, μερικοί από αυτούς ευτυχισμένοι θα έλεγα.
Από τότε πέρασε καιρός. Το καρφί σταμάτησε να μεγαλώνει. Και ο πίνακας κρέμεται ακόμα εκεί. Όλα είναι ήσυχα πίσω από το λιτό διάκοσμό μου. Το μόνο κακό είναι πως δε μπορώ να δω -βέβαια, δεν υπάρχει και τίποτα ιδιαίτερο να δω. Τώρα περνώ το χρόνο μου στο πάρκο, ήσυχα σε ένα παγκάκι, με το πρόσωπό μου πίσω από τον πίνακα ακούγοντας φωνές, βήματα, καρότσια. Αλλά προσοχή: βρίσκομαι σε ετοιμότητα. Περιμένω κάποιον περίεργο να μετακινήσει τον πίνακα για να δει τι κρύβεται από πίσω. Τότε εγώ, έτοιμος εδώ και καιρό, θα τον ουρλιάξω κοφτά, κάθετα, απότομα. Ελπίζω να καταφέρω να τον τρομάξω. Είμαι σίγουρος, ναι... η αντίδρασή του, θα με κάνει να γελάσω. Έχω αλήθεια καιρό να γελάσω. Απλώς περνώ το χρόνο μου πίσω απ' τον πίνακα και μάταια προσπαθώ να φανταστώ τι αναπαριστά και τι απεικονίζει. Με μάτια φραγμένα, ονειροπολώ τα τοπία του, με μάτια φραγμένα συνθέτω τις εκτάσεις του.
(Το ξημέρωμα είναι σφαγή κύριε Κρακ)
.jpg)
