ΠΕΤΡΟΣ ΔΗΜΙΚΑΛΗΣ (2)

Φευγαλεο

Τα μελη μας καιγονται απο επιθυμιες πεπερασμενες
Υψωνονται ανυπομονα καθως ανοιγουν τα παραθυρα
Σαν τους μοχλους,που γερνοντας
γυρευουν την εκκινηση
Κι ας εχουν δοκιμασει
Την αβασταχτη ενδεια
Των εξω
Τοπων


Τα ψαρια που μας σερβιρουν, ειναι προτηγανισμενα

Ο αερας φυσουσε μανιασμενα στα ακροβολα κυματα των επιθυμιων μου. Απο μεσα θολος και απεξω προθυμος σηκωθηκα να φυγω. Η βαλιτσα μου ηταν γεματη φωτια και θανατο. Σηκωθηκα να φυγω και τα ματια μου εκαιγαν απο σιωπηρες διεκδικησεις. Μετα απο λιγο, διαπιστωσα πως κανεις δεν καταδεχοταν τη φυγη μου. Παρεμενε μονη και φθισικη στο αδειο της δωματιο. Μονο μια γατα σκαρφαλωσε στο σκουριασμενο σωληνα, μ εκεινη την αθορυβη ικανοτητα που απειλει οσους δεν εχουν καπου το κεφαλι τους ν ακουμπησουν. Μολις την ειδα αρχισα να γαβγιζω, διατρεχοντας τις ευθειες σαν παραλληλογραμμο.

Υστερα απο λιγο η δαδα εσβησε, αφηνοντας τα χερια μου να γραφουν κυκλους μεσα στο  ιδιο σκοταδι.

Γελιο! Πολυ γελιο! Η ζωη τρεμει, το κλαδι τριζει, ο ηλιος ειναι μια ενδειξη  καινοφανους απουσιας κι εγω επαναλαμβανομαι, τρωγοντας τα σκατα της νιοτης μου.

1,2,3...

Να μην τρέμει. Να μην σκοντάφτει. Να μη γλιστρούν από τα χέρια της τα αντικείμενα και πέφτουν κάτω με κρότο. Να μην ιδρώνει. Να μην κομπιάζει πριν ξεκινήσει ή ολοκληρώσει μια πρόταση. Να μην ακινητοποιείται λόγω δυσκαμψίας. Να μη λυπάται όταν κάποιος τη μέμφεται για κάτι αλλά να προσπαθεί να γίνει καλύτερη. Να μένει ψύχραιμη στους εφιάλτες. Να μη λυγίζει στις δυσκολίες. Να μην παραχώνει στα συρτάρια της χαρτιά και άλλα μικροαντικείμενα που δε χρησιμεύουν σε τίποτα. Να μην αμελεί την εμφάνισή της. Να μην κρατάει την αναπνοή της και να μη σφίγγει το στομάχι και τους μύες της όταν κάποιος της απευθύνει το λόγο. Να μη διστάζει μπροστά στις εισόδους των πολυσύχναστων κτηρίων. Να μην αποφεύγει τις διασταυρώσεις. Να μην περιφέρεται άσκοπα σε ερημικούς δρόμους που φέρουν τα δυσσάρεστα χαρακτηριστικά μιας κακής πολεοδομίας.