ΕΛΕΝΑ ΠΟΛΥΓΕΝΗ : Το παιχνίδι

Μικρό αλογάκι με τα ξύλινα μάτια

Δε μπορείς να βρεις την αγάπη σου

Κι η καρδιά μέσα σου χτυπάει

                                    Χτυπάει.

Αχ, καημένο ξύλινο αλογάκι.

Ο αναβάτης σου ήταν ένα παιδί.

Οι κούκλες στο δωμάτιο

Μιλούσαν μόνο για τα

                                    Φορέματα

            Και τα μαλλιά τους.

Κανείς μεγάλος δε σ’ έπαιρνε

                        Στα σοβαρά.

Όλοι γελούσαν με το αυτιστικό σου

                                    Κούνημα

Πίσω –μπρος, πίσω –μπρος

Πήγαινε η ζωή σου.

Γελούσαν, αλλά εσύ ήξερες

                        Την αλήθεια.

Τα βλέφαρά τους ανοιγοκλείνουν

Οι σκιές τους πηγαινοέρχονται

Τα παράθυρα υποφέρουν

Οι στάχτες εκπλήσσονται

Οι στάχτες εκπλήσσονται.

Παραπονεμένο αλογάκι

Η φωτιά μέσα σου

Θα τους κάψει όλους

ΕΛΕΝΑ ΠΟΛΥΓΕΝΗ : Σχεδιάζοντας μπροστά τους

Eκκινώ την απολογία μου με μια φωτογραφία

χαρακτηριστικού μέρους του κόσμου: θλίψη.

Οι μέρες που απορρόφησαν την ύπαρξή μου

Ήταν σχεδιασμένες ομοιόμορφα και είχαν

Όλες το ίδιο όνομα: πλήξη. Το όνομα

Αυτό έχει δοθεί από τους βαπτιστές

Των πάντων. Δύσκολα μπορείς να του ξεφύγεις.

Βάζω τελεία σ’ αυτή την έξαψη που με

Κάνει να παραληρώ. Δε θέλω

Ούτε ίχνος της.

Βλέπω το δρόμο. Στο τέρμα του.

Κάτι φεγγίζει στην άκρη. Να προλάβω

Να το σχηματίσω. Πανικοβλημένη,

Ψάχνω στις τσέπες μου αλλά το

Μόνο που βρίσκω είναι

Ένα μολύβι. Ούτε κατά διάνοια

δε μπορώ να τρυπήσω μ’ αυτό την ατμόσφαιρα.